ನಮ್ಮೂರ ಬಸ್ಸು

(ಚಿತ್ರ ಕೃಪೆ : ಪ್ರವೀಣ ನಾರಾಯಣ ಭಟ್ಟ ದೇವತೆಮನೆ)

ನಮ್ಮುರ ಬಸ್ಸಿನಲಿ
ಏನುಂಟು ಏನಿಲ್ಲ
ಬರೆಯ ಹೋದರದು
ಒಂದು ಕಥನ ಕಾವ್ಯ ||

ಬಸ್ಸಿನೊಳು ಜನರಿಲ್ಲ
ಸೀಟೆಲ್ಲ ಖಾಲಿ
ಆಗಾಗ ಆಗುವುದು
ಪಂಚರ್ರು ಗಾಲಿ  ||

ಚಾಲಕನ ಸಾಹಸದಿ
ಬೀಳುವುದು ಗೇರು
ಎಷ್ಟು ತಳ್ಳಿದರೂ ಕೂಡ
ಹತ್ತುವುದಿಲ್ಲ ಏರು ||

ಮಳೆಗಾಲ ಬಂದರೆ
ಒಳಗೆಲ್ಲ ನೀರು
ಕೂಗಾಟ, ಚೀರಾಟ
ರಶ್ಶಿಲ್ಲ ಜೋರು ||

ನಮ್ಮೂರ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ
ಡ್ರೈವರ್ರೇ ಹೀರೋ
ಗಾಡಿ ಓಡಿಸುವ ವೇಗ
ಮಾತ್ರ ಬರೀ ಝೀರೋ ||

ನಮ್ಮೂರ ರಸ್ತೆಯಲಿ
ಹೊಂಡಗಳು ಸೋಂಪು
ಹಾಗಾಗಿ ಬಸ್ಸು
ಆಗುವುದು ಜಂಪು ||

ಬಸ್ಸದು ಸಾಗಿರಲು
ನಡುಗುವುದು ಬಾಡಿ
ಆದರೂ ಜೋರಾಗಿ
ಓಡುವುದು ನೋಡಿ ||

ಬಸ್ಸಲ್ಲಿ ಒಡೆದಿದೆ
ಕಿಟಕಿಯ ಗ್ಲಾಸು
ಅದು ತಿಳಿಸುವುದು
ಸಾರಿಗೆಯ ಲಾಸು ||

ಈ ರೀತಿ ಉಂಟಯ್ಯಾ
ನಮ್ಮೂರ ಬಸ್ಸು
ಬಸ್ಸಿನ ತುಂಬೆಲ್ಲ
ಅಪಘಾತ ಕೇಸು ||

(ಈ ಕವಿತೆಯನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದು 7.12.2006ರಂದು ದಂಟಕಲ್ಲಿನಿಂದ ಶಿರಸಿಗೆ ಹೋಗುವಾಗ..)
(ಶಿರಸಿ-ಅಡಕಳ್ಳಿ-ಗೋಳಿಕಟ್ಟಾ ಎಂಬ ದಿನಕ್ಕೆರಡು ಬಾರಿ ಬಂದು ಹೋಗುವ ಬಸ್ಸಿನ ಖಾಯಂ ಪಯಣಿಗ ಒಂದುಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಾನಾಗಿದ್ದೆ. ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ನಾನು-ಡ್ರೈವರ್-ಕಂಡಕ್ಟರ್ ಸೇರಿ 10 ತಲೆಗಳನ್ನು ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಎಣಿಸಬೇಕಿತ್ತು. ಖಾಲಿ ಖಾಲಿ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಈ ಬಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಪ್ರಯಾಣ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದಾಗಲೇ ನನಗೆ ಈ ಕವಿತೆ ಹೊಳೆದಿದ್ದು.. ಬಸ್ಸು ಸಾಗಿದಂತೆಲ್ಲ ಗೀಚುತ್ತ ಹೋಗಿದ್ದೆ.. ಅದೇ ಈ ಕವಿತೆ.. ನಮ್ಮುರ ರಸ್ತೆ, ಬಸ್ಸಿನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಈ ಕವಿತೆ ತಿಳಿಹಾಸ್ಯದ ಮೂಲಕ ಹೇಳುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡುತ್ತದೆ.. ಒಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಅಡ್ಕಳ್ಳಿ ಬಸ್ಸಿಗೆ ಝೈ ಎನ್ನಿ.)

ಮೂಡು ಹಣತೆ

ಮೂಡು ದಿಕ್ಕಲಿ ಹಣತೆ ಬೆಳಗಿದೆ

ತಿಮಿರ ದೂರಕೆ ಓಡಿದೆ |

ಎದೆಯ ಬೃಂದಾವನದ ನಡುವಲಿ

ಹೊಸತು ಹೊನಲದು ಮೂಡಿದೆ ||

ಬೆಳಕ ಬಳುಕಿನ ರಶ್ಮಿಯಿಂದಲಿ

ಭುವಿಯು ನಗುತಲಿ ನಿಂತಿದೆ |

ಹಸಿರು, ಉಸಿರಿಗೆ ಮೆರಗು ನೀಡುತ

ಹೊಸತು ಲೋಕವ ಕಟ್ಟಿದೆ ||

ಮೂಡು ಹಣತೆಯು ಜಡವ ಕಳೆದಿದೆ

ಭ್ರಮೆಯು ದೂರಕೆ ಓಡಿದೆ |

ಬಯಕೆಯಾ ಹೊಸ ಬಿಸುಪಿನಂಚಲಿ

ಪ್ರೀತಿ ಸಸಿಯು ಮೊಳೆತಿದೆ ||

ಗಗನದ ಆ ಪಟಲದಂಚಲಿ

ಗೌರವರ್ಣವು ಮೆರೆದಿದೆ |

ಬಣ್ಣ ಬೆಳಗಿದೆ, ತಿಮಿರ ಕಳೆದಿದೆ

ಬೆಳಕು ಎಲ್ಲೆಡೆ ಸುರಿದಿದೆ ||

**

(ಈ ಕವಿತೆಯನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದು ಶಿರಸಿಯಲ್ಲಿ 1.01.2008ರಂದು)

(ಸೂರ್ಯೋದಯದ ಕುರಿತು ಒಂದು ರಿದಮಿಕ್ ಕವಿತೆ.. ಈ ಕವಿತೆಗೆ ಸುಪರ್ಣ ಹೆಗಡೆ ಹಾಗೂ ಪೂರ್ಣಿಮಾ ಅವರು ರಾಗವನ್ನು ಹಾಕಿ ಹಾಡಿದ್ದಾರೆ)

ಬೆಂಗಾಲಿ ಸುಂದರಿ-7

(ಕಾಂತಾಜಿ ದೇವಾಲಯ, ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ)

                   ಎದುರಲ್ಲಿ ನಿಂತಿದ್ದಾಕೆಯನ್ನು ಬಿಟ್ಟ ಕಣ್ಣಿನಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ವಿನಯಚಂದ್ರ ಸೂರ್ಯನ್ ಧ್ವನಿ ಕೇಳಿ ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಬಂದ. ತಕ್ಷಣ `ಏನು..?' ಎಂಬಂತೆ ನೋಡಿದ. ಅದಕ್ಕೆ ಆಕೆ ಹಿಂದಿಯಲ್ಲಿ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಪ್ರವಾಸಿ ತಾಣಗಳನ್ನು ಭಾರತ ಕಬ್ಬಡ್ಡಿ ತಂಡಕ್ಕೆ ತೋರಿಸುವ ಹೊಣೆಗಾರಿಕೆಯನ್ನು ತನಗೆ ನೀಡಿದ್ದಾರೆಂದೂ ಎಲ್ಲ ಆಟಗಾರರ ಬಳಿ ವಿಷಯ ತಿಳಿಸಿಯಾಗಿದೆಯೆಂದೂ ಈ ರೂಮೊಂದೆ ಬಾಕಿಯಿತ್ತೆಂದೂ ತಿಳಿಸಿದಳು. ಬೇಗನೆ ಹೊರಡಲು ತಯಾರಾಗಬೇಕೆಂದು ಹೇಳಿದಳು.
                  ತಾನು ಬಂದ ವಿಷಯವನ್ನು ಆಕೆ ಅರಳುಹುರಿದಂತೆ ಪಟಪಟನೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ವಿನಯಚಂದ್ರ ಮರುಳನಂತೆ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ. ಅವನಿಗೆ ಹೂಂ ಅನ್ನಲೂ ಮರೆತುಹೋಗಿತ್ತು. ಸೂರ್ಯನ್ ಬಂದು ಏನಿವರ ಹಕ್ಕೀಕತ್ತು ಎಂದು ನೋಡದೇ ಇದ್ದಿದ್ರೆ ವಿನಯಚಂದ್ರ ಎಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗುತ್ತಿದ್ದನೋ.  ಸೂರ್ಯನ್ ಬಂದವನೆ ವಿನಯಚಂದ್ರನನ್ನು ತಟ್ಟಿ ಎಬ್ಬಿಸಿ `ಏನೂ.. ನೀನು ಕಳೆದುಹೋದ್ಯಾ..?' ಎಂಬಂತೆ ನೋಡಿದ. ವಿನಯಚಂದ್ರ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ ಪರಿಯನ್ನು ವಿಚಿತ್ರವಾಗಿ ಗಮನಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಆ ಬೆಂಗಾಲಿ ಹುಡುಗಿಯೂ ಒಮ್ಮೆ ಹಿತವಾಗಿ ನಕ್ಕಿದ್ದಳು. ವಿನಯಚಂದ್ರನಿಗೆ ಅವಳ ಹೆಸರನ್ನು ಕೇಳಿಬಿಡಬೇಕೆನ್ನುವ ತವಕವಿತ್ತು. ಆದರೆ ಕೇಳಲು ಶಬ್ದಗಳು ಹೊರಬರಲೇ ಇಲ್ಲ.
                 ಸೂರ್ಯನ್ ಹುಡುಗಿಯ ಮುಖ ಕಂಡಿದ್ದೇ ತಡ ಪಟಪಟನೆ ತಾನು ಮಾತನಾಡಲು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದ. ಆತ ಅವಳ ಬಳಿ ಅದೇನು ಮಾತನಾಡಿದನೋ.. ವಿನಯಚಂದ್ರ ಮಾತ್ರ ಅವಳನ್ನು ನೋಡುವುದರಲ್ಲಿಯೇ ತಲ್ಲೀನನಾಗಿದ್ದ. ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲಬಾರಿಗೆ ವಿನಯಚಂದ್ರನ ಹೃದಯ ಕಳುವಾಗಿತ್ತು. ಮನಸು ತನ್ನನ್ನೇ ತಾನು ಮರೆತು ಹೋಗಿತ್ತು. ಮಾತು ಮೌನವಾಗಿತ್ತು. ಸೂರ್ಯನ್ ನ ಬಳಿಯಾದರೂ ಆಕೆಯ ಹೆಸರನ್ನು ಕೇಳುವಂತೆ ಹೇಳಬೇಕು ಎಂದು ಸನ್ನೆ ಮಾಡಿದ. ಸೂರ್ಯನ್ ಬೇಕಂತಲೆ ಅದನ್ನು ಕಡೆಗಣಿಸಿದ. ವಿನಯಚಂದ್ರನಿಗೆ ಉರಿದುಹೋಯಿತು. ಸೂರ್ಯನ್ ಬಳಿ ಏನೇನೋ ಮಾತನಾಡಿದ ಆಕೆ ವಾಪಸಾದ ತಕ್ಷಣ ವಿನಯಚಂದ್ರ ಸೂರ್ಯನ್ ಮೇಲೆ ಮುಗಿಬಿದ್ದ.

`ಆಕೆಯ ಹೆಸರು ಕೇಳಬೇಕಿತ್ತು ಕಣೋ..' ಎಂದ

`ನಾನು ಕೇಳಿದೆ..' ಎಂದ ಸೂರ್ಯನ್

`ಏನು..?'

`ಹೆಸರುಕಾಳು..'

`ತಮಾಷೆ ಸಾಕು..'

`ಹೋಗೋ.. ಹೋಗೋ..'

`ಹೇಳೋ ಮಾರಾಯಾ...'

`ಏನು ಅವಳ ಮೇಲೆ ಅಷ್ಟೆಲ್ಲ ಆಸಕ್ತಿ..'

`ಏನಿಲ್ಲ.. ಹಾಗೆ ಸುಮ್ಮನೆ... '

`ಇದೆಲ್ಲಾ ಬೇಡ.. ನಮಗೂ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತೆ...'

`ಏನ್ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತೆ..? ಏನ್ ಗೊತ್ತಾಯ್ತು ನಿಂಗೆ..?'

`ಚನ್ನಾಗಿದ್ದಾಳೆ... ಮಾತಾಡಿಸಬೇಕು ಎನ್ನಿಸಿತಲ್ವಾ?.. ಅಂತೂ ನೀನು ಮರುಳಾದೆ ಅನ್ನು..'
`ಹೆ.. ಹಂಗೇನಿಲ್ಲ ಮಾರಾಯಾ... ಯಾಕೋ ಸುಮ್ಮನೆ ಕೇಳೋಣ ಅನ್ನಿಸಿತು..' ವಿನಯಚಂದ್ರ ಮಾತು ಹಾರಿಸಲು ಯತ್ನಿಸಿದ.
`ನಾನು ಅವಳ ಹೆಸರನ್ನು ಕೇಳಿದೆ.. ಬಹಳ ಚನ್ನಾಗಿದೆ ಅವಳ ಹೆಸರು.. ಅವಳಂತೆ..'
`ಏನು ಹೆಸರು..?'
`ಹೇಳೋದಿಲ್ಲ... ಯಾಕೆ ಹೇಳಬೇಕು ನಿಂಗೆ..? ಹೋಗಲೋ...' ಎಂದು ಛೇಡಿಸಿದ.. ಆ ನಂತರ ಎಷ್ಟು ಗೋಗರೆದರೂ ಸೂರ್ಯನ್ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ. ಅವನಿಗೂ ವಿನಯಚಂದ್ರನನ್ನು ಆಟವಾಡಿಸಬೇಕು ಎನ್ನಿಸಿರಬೇಕು. ವಿನಯಚಂದ್ರನಿಗೆ ಬೇಜಾರಾದಂತೆನಿಸಿತು. ಇನ್ನು ಸೂರ್ಯನ್ ಬಳಿ ಕೇಳಿ ಉಪಯೋಗವಿಲ್ಲ ಎಂದುಕೊಂಡ. ಮಾತು ಬದಲಿಸಿದ.
                  ಸಂಜೆಯ ವೇಳೆಗೆ ಸೂರ್ಯನ್ ಗೆ ವಿಷಯ ಮರೆತಂತಾಗಿತ್ತಾದರೂ ವಿನಯಚಂದ್ರನ ಮನದಲ್ಲಿ ಬೆಂಗಾಲಿ ಸುಂದರಿ ಕಾಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದಳು. ಏನ್ ಮಾಡ್ತಾ ಇರಬಹುದು ಆಕೆ? ಎಲ್ಲಿ ಇರಬಹುದು? ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನೋಡಬೇಕಲ್ಲಾ ಎನ್ನಿಸಿತು. ನೋಡಿದಷ್ಟೂ ನೋಡಬೇಕೆನ್ನಿಸುವಂತಿದ್ದಳು ಆಕೆ. ಹೊಟೆಲಿನಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾದರೂ ಕಾಣಬಹುದೆ ಎಂದು ಅಡ್ಡಾಡಲು ಹೊರಟ. ಇನ್ನೇನು ರೂಮಿನಿಂದ ಹೊರಬೀಳಬೇಕು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಸೂರ್ಯನ್ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ `ಏನೋ.. ಅವಳನ್ನು ನೋಡಲು ಹೊರಟೆಯಾ..? ನಿನಗಿಲ್ಲಿ ಅವಳು ಕಾಣಿಸೋದಿಲ್ಲ..' ಎಂದು ಛೇಡಿಸಿದ. ಮುಂದುವರಿದು `ನಾನು ಬರಲಾ ನಿನ್ಜೊತೆ...' ಎಂದ. ವಿನಯಚಂದ್ರ ಮಾತನಾಡದೆ ಮುನ್ನಡೆದ. ಹುಸಿಮುನಿಸನ್ನೂ ನೋರಿದ.
               ಹೊಟೆಲ್ ಭವ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ದೊಡ್ಡದಾಗಿಯೂ ಇತ್ತು. ಹೊಳಪಿನ ಟೈಲ್ಸಿನ ಮೇಲೆ ನಡೆಯುವವನ ಪ್ರತಿಬಿಂಬ ಬೀಳುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವಂತಿತ್ತು. ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶ ಬಡ ರಾಷ್ಟ್ರ ಎಂದು ಎಲ್ಲೋ ಓದಿದಂತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈ ಹೊಟೆಲಿನಲ್ಲಿ ಶ್ರೀಮಂತಿಕೆ ಎದ್ದು ಕಾಣಿಸುತ್ತಿದೆ. ಬಡತನದ ಲವಲೇಶವೂ ಇಣುಕುತ್ತಿಲ್ಲವಲ್ಲ ಎಂದುಕೊಂಡ ವಿನಯಚಂದ್ರ. ಹಾಗೆ ಹೊಟೆಲಿನ ಕಂಪೌಂಡಿನ ಬಳಿ ಬಂದ. ಅಲ್ಲೊಂದು ಸ್ವಿಮ್ಮಿಂಗ್ ಫೂಲ್ ಇತ್ತು. ಭಾರತ ತಂಡದ ಒಂದಿಬ್ಬರು ಆಟಗಾರರು ಅಲ್ಲಿ ಈಜಾಟವನ್ನು ನಡೆಸಿದ್ದರು. ಯಾಕೋ ವಿನಯಚಂದ್ರನಿಗೂ ಮನಸ್ಸು ತಡೆಯಲಿಲ್ಲ. ಸೀದಾ ಬಂದವನೆ ನೀರಿಗಿಳಿದ.
                 ತನ್ನೂರಿನ ಫಾಸಲೆಯಲ್ಲಿ ಹರಿದುಹೋಗುವ ನದಿಯಲ್ಲಿ ಈಜು ಕಲಿತಿದ್ದುದು ನೆನಪಾಯಿತು. ಬಾಲ್ಯದಲ್ಲಿ ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ಈಜು ಕಲಿತ ಸಾಹಸವೂ ಅರಿವಿಗೆ ಬಂದಿತು. ಕಾಲು ತಪ್ಪುವಷ್ಟು ಆಳದ ಗುಂಡಿಗೆ ಹೋಗಿ, ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ಕಾಲು ಜಾರಿ ನೀರೊಳಗೆ ಕಂತಿ ಒಮ್ಮೆ ನೀರು ಕುಡಿದು ಖು.. ಖು.. ಖು ಅಂತ ಕೆಮ್ಮಿ ಯಡರಾ ಬಡರಾ ಕಾಲು ಬಡಿದು ನೀರಿನಿಂದ ಹೇಗ್ಹೇಗೋ ಎದ್ದು ಬಂದಿದ್ದರ ನೆನಪಾಯಿತು. ಆ ನಂತರ ಅನೇಕ ದಿನಗಳ ಕಾಲ ಈಜೂ ಬೇಡ ನದಿಯೂ ಬೇಡ ಎಂದು ನಮಸ್ಕಾರ ಹಾಕಿದ್ದೂ ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದು ಹಿತವಾಗಿ ನಕ್ಕ. ಅಷ್ಟರ ನಂತರ ತನ್ನ ಓರಗೆಗಿಂತ ಹಿರಿಯ ಹುಡುಗರ ಒತ್ತಾಯಕ್ಕೆ ಕಟ್ಟು ಬಿದ್ದು ನದಿಯಲ್ಲಿ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟಾದರೂ ಈಜು ಕಲಿತಿದ್ದ. ಆದರೆ ಒಂದು ಆತನಿಗೆ ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಸ್ಯೆ ಉಂಟುಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಹರಿಯುವ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಸೆಳವಿಗೆ ಅಡ್ಡವಾಗಿ, ಉದ್ದವಾಗಿ ಈಜುತ್ತಿದ್ದ ಆತ ನಿಂತ ಸ್ಮಿಮ್ಮಿಂಗ್ ಫೂಲ್ ನ ನೀರಿನಲ್ಲಿ ಈಜಲು ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಸ್ವಲ್ಪ ಕಷ್ಟವನ್ನೇ ಪಟ್ಟ ಎನ್ನಿ. ಬಾಲ್ಯದ ಹುಡುಗಾಟಗಳು, ಈಜಿನ ಜೊತೆಗೆ ಕೆಣಕಾಟಗಳು ಆತನಲ್ಲಿ ಒಮ್ಮೆ ನಗುವಿಗೆ ಕಾರಣವಾದವು. ಅದು ಅವನ ಜೊತೆಯಲ್ಲಿ ಈಜುತ್ತಿದ್ದ ಪಂಜಾಬಿನ ಆಟಗಾರನೊಬ್ಬನಿಗೆ ಕಂಡು `ಏನ್ ಉಸ್ತಾದ್.. ಒಬ್ಬೊಬ್ನೆ ನಗ್ತೀದಿಯಾ..? ನಿನ್ ಲವ್ವರ್ ನೆನಪಾದಳಾ..?' ಎಂದ.
                `ಲವ್ವೂ ಇಲ್ಲ ಎಂತ ಮಣ್ಣೂ ಇಲ್ಲ.. ನಾನು ಇದುವರೆಗೂ ಯಾರನ್ನೂ ಲವ್ ಮಾಡಿಲ್ಲ..' ಎಂದ..
`ಥೂ ನಿನ್ನ.. ವೇಸ್ಟು ಕಣೋ ನೀನು.. ಯಾಕೆ ಬದುಕ್ತಿದ್ದೀಯಾ..? ಲವ್ ಮಾಡಿಲ್ಲ ಅಂದ್ರೆ ನಿಂದೂ ಒಂದು ಬದುಕಾ.. ಚಲ್...ಚಲ್.. ನಾನ್ ನೋಡು ಕನಿಷ್ಟ ಹತ್ತು ಲವ್ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ.. ಗಂಡಸಾದ ಮೇಲೆ ಲವ್ ಮಾಡದೇ ಇರೋಕಾಗತ್ತಾ.. ಥೂ ನಿನ್ನ.. ಎಳಸು ನೀನು' ಎಂದ. ಪಂಜಾಬಿಯ ದೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ವಿನಯಚಂದ್ರ ಏನಕ್ಕೂ ಬಾರದವನು. ಆದರೆ ವಿನಯಚಂದ್ರ ಯಾರನ್ನೂ ಪ್ರೀತಿಸದೇ ಇರಲು ಹಲವಾರು ಕಾರಣಗಳಿದ್ದವು. ಆತ ಹರೆಯಕ್ಕೆ ಕಾಲಿಟ್ಟಾಗಲೇ ತಾನು ಪ್ರೀತಿಸುವ ಹುಡುಗಿ ಹೀಗಿರಬೇಕು ಎನ್ನುವ ಹಲವಾರು ಅಂಶಗಳನ್ನು ಮನದಲ್ಲಿಯೇ ಹಾಕಿಕೊಂಡಿದ್ದ. ತನ್ನ ಪ್ರೀತಿಯ ಹುಡುಗಿಯ ಲಕ್ಷಣಗಳಿಗೊಂದು ಚೌಕಟ್ಟನ್ನು ರೂಪಿಸಿದ್ದ. ಹುಡುಗಿ ಚನ್ನಾಗಿರದಿದ್ದರೂ, ಸುರಸುಂದರಿಯಾಗಿ ಇರದೇ ಇದ್ದರೂ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಲಕ್ಷಣವಂತೆಯಾಗಿರಬೇಕು. ಉದ್ದನೆಯ ಜಡೆ ಆಕೆಗೆ ಇರಬೇಕು. ಕಾಡು ಸುತ್ತಬೇಕು. ಹಾಡು ಹೇಳಬೇಕು. ಹೀಗೆ ಏನೇನೋ ಅಂಶಗಳು.. ಒಂದಿಬ್ಬರು ಹುಡುಗಿಯರು ವಿನಯಚಂದ್ರನ ಬಳಿ ಪ್ರೇಮನಿವೇದನೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿದ್ದೂ ಇದೆ. ಆದರೆ ತಾನು ಬಯಸಿದ ಅಂಶಗಳು ಅವರಲ್ಲಿ ಇರದ ಕಾರಣ ಅವರಿಗೆ ಒಪ್ಪಿಗೆಯನ್ನು ಸೂಚಿಸಿರಲಿಲ್ಲ ಆತ.
                    ಇದೀಗ ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಒಬ್ಬಳು ಹುಡುಗಿ ವಿನಯಚಂದ್ರನ ಮನಸ್ಸಿಗೆ ಹಿಡಿಸಿದ್ದಳು. ನೋಡಲು ಚನ್ನಾಗಿದ್ದಳು. ಜೊತೆಗೆ ಯಾಕೋ ಆಕೆಯನ್ನು ನೋಡಿದಾಕ್ಷಣ ಆಪ್ತಭಾವ ಕಾಡಲಾರಂಭಿಸಿತ್ತು. ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಆಕೆಯದು ಉದ್ದವಾದ ಜಡೆಯಂತೆ ಕಂಡು ಆತ ಒಳಗೊಳಗೆ ಖುಷಿ ಪಟ್ಟಿದ್ದ. ಆಕೆಯ ಅಗಲ ಹಣೆ ಬಾಲಿವುಡ್ ನಟಿ ಸೋನಾಕ್ಷಿ ಸಿನ್ಹಾಳನ್ನು ನೆನಪಿಗೆ ತಂದುಕೊಟ್ಟಿದ್ದರೂ ಆಕೆಯನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಏನೋ ಒಂದು ಹಿತವಾದ ಭಾವನೆ ಅವನಲ್ಲುಂಟಾಗುತ್ತಿತ್ತು. ಸೂರ್ಯನ್ ಹೇಳದಿದ್ದರೂ ಪರವಾಗಿಲ್ಲ. ಸಿಕ್ಕರೆ ನಾನು ಮಾತನಾಡಿಸಬೇಕು. ಹೋಗಿ ಅವಳ ಬಳಿ ಹೆಸರು ಹೇಳಿ, ಏನು ಮಾಡ್ತಿರೋದು ಎಂದೆಲ್ಲಾ ವಿಚಾರಿಸಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡ. ಆಕೆ ಮುಸ್ಲೀಂ ಹುಡುಗಿಯಾದರೆ ಏನ್ ಮಾಡೋದು ಎಂಬ ಭಾವನೆಯೂ ಕಾಡದಿರಲಿಲ್ಲ. ಹಾಗಾಗದಿರಲಿ ಎಂದು ಒಮ್ಮೆ ಬೇಡಿಕೊಂಡ. ಹಿಂದೂ ಹುಡುಗಿಯೇ ಇರಬೇಕು. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಅಷ್ಟು ಚಂದಾಗಿ ಸೀರೆ ಉಡ್ತಿದ್ದಳಾ.. ಹಣೆಗೆ ಬಿಂದಿ ಇತ್ತು. ಖಂಡಿತ ಹಿಂದೂ ಹುಡುಗಿಯೇ ಇರಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡ ವಿನಯಚಂದ್ರ. ಯಾಕೋ ಸಮಾಧಾನವಾದಂತಾಯಿತು.
                      ಕತ್ತಲಾಗುವ ವೇಳೆಗೆ ಮತ್ತೆ ಹೊಟೆಲ್ ಒಳಗೆ ಮುಖಮಾಡಿದ. ಬದುಕು ಚಿಕ್ಕದಾಗಿ ಹಳಿತಪ್ಪಿದಂತಿತ್ತು. ಸೂರ್ಯನ್ ಮಾತ್ರ ಕೆಣಕುವಿಕೆ ಹಾಗೂ ನಗುವಿನಲ್ಲಿ ತಲ್ಲೀನನಾಗಿದ್ದ. ಆಕೆಯ ಪ್ರತಿರೂಪದೊಂದಿಗೆ ಆದಿನವನ್ನು ಕಳೆಯಲು ಯತ್ನಿಸಿದ ವಿನಯಚಂದ್ರ. ಹುಡುಗಿಯರು ಹೇಗಿದ್ದರೂ ಚಂದ. ಮೇಕಪ್ಪು ಮಾಡದಿದ್ದರೆ ಇಷ್ಟವಾಗುತ್ತಾರೆ. ಹುಡುಗರು ಮೇಕಪ್ ಮಾಡಿದ ಹುಡುಗಿಯನ್ನು ಅಷ್ಟಾಗಿ ಇಷ್ಟಪಡುವುದಿಲ್ಲ. ಮೇಕಪ್ ಇಲ್ಲದೇ ಸಹಜ ಸುಂದರಿಯಾಗಿದ್ದರೆ ಬಹಳ ಖುಷಿ ಪಡುತ್ತಾರೆ. ಇವಳೂ ಅಷ್ಟೇ ಮೇಕಪ್ ಮಾಡಿದಂತೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಸಹಜ ಸುಂದರಿ ಎಂದುಕೊಂಡ ವಿನಯಚಂದ್ರ. ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ಅವಳ ರೂಪವನ್ನು ಕಣ್ತುಂಬಿಕೊಳ್ಳಲು ಯತ್ನಿಸಿದ.

**

                 ಮರುದಿನ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ ಟೀಂ ಪ್ರಾಕ್ಟೀಸಿಗೆ ತಯಾರಾಗಬೇಕಿತ್ತು. ಹೊಟೆಲಿನಿಂದ ಹತ್ತಿರದ ತರಬೇತಿ ಗ್ರೌಂಡಿಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯಲಾಯಿತು. ಮೂರು ಗಂಟೆಗಳಿಗೂ ಅಧಿಕ ಕಾಲ ಬೆವರಿಳಿಸಿದ ಮೇಲೆ ತಂಡದ ಆಟಗಾರರು ಹಾಗೂ ಇತರರಿಗೆ ಆ ದಿನ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಪ್ರವಾಸಿ ಸ್ಥಳಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವ ಮಾಹಿತಿ ಲಭ್ಯವಾಯಿತು. ವಿನಯಚಂದ್ರನ ಆದಿಯಾಗಿ ಎಲ್ಲರೂ ಸಂತಸಪಟ್ಟರು. ಪ್ರವಾಸಿ ಸ್ಥಳಕ್ಕೆ ತೆರಳುವಲ್ಲಿ ಆ ಬೆಂಗಾಲಿ ಸುಂದರಿ ಜೊತೆಯಾಗುತ್ತಾಳೆ ಎನ್ನುವುದು ಆತನ ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದು ಮತ್ತಷ್ಟು ಉಲ್ಲಸಿತನಾದ. ಜಾಧವ್ ಅವರು ಬಂದು ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಸ್ಥಳ, ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯವಾದ ಕಾಂತಾಜಿ ಟೆಂಪಲ್ ಗೆ ಕರೆದೊಯ್ಯಲಾಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಮಾಹಿತಿ ನೀಡಿ ಹೋದರು. ಟೀಮ್ ಆಟಗಾರರೆಲ್ಲ ಅದಕ್ಕಾಗಿ ತಯಾರಾದರು.
                   ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ದಿನಾಜ್ ಪುರದಲ್ಲಿರುವ ಐತಿಹಾಸಿಕ ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯ ಇದು. ಹಿಂದೂಗಳೇ ಅಧಿಕವಿರುವ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಸ್ಥಳ ಇದು ಎಂದರೂ ತಪ್ಪಾಗಲಿಕ್ಕಿಲ್ಲ. ಭಾರತ ತಂಡದ ಆಟಗಾರರೆಲ್ಲ ಹಿಂದೂಗಳು ಎನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಈ ಸ್ಥಳವನ್ನು ಆಯ್ಕೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡಿರಬೇಕು ಎಂದು ತರ್ಕಿಸಿದ ವಿನಯಚಂದ್ರ.
               ಮದ್ಯಾಹ್ನದ ವೇಳೆ ಎಲ್ಲರೂ ತಯಾರಾಗಿದ್ದರು. ಹೈಟೆಕ್ ಬಸ್ಸೊಂದು ಆಟಗಾರರನ್ನು ಕರೆದೊಯ್ಯಲು ಹೊಟೆಲ್ ಗೆ ಆಗಮಿಸಿತ್ತು. ವಿನಯಚಂದ್ರ ಲಗುಬಗೆಯಿಂದ ಬಸ್ಸನ್ನೇರಿದ. ಅಲ್ಲಿ ನಿಂತು ಬೆಂಗಾಲಿ ಸುಂದರಿಗಾಗಿ ಹುಡುಕಾಡಿದ. ಆದರೆ ಆಕೆ ಕಾಣಲಿಲ್ಲ. ಒಮ್ಮೆ ನಿರಾಸೆಯಾದಂತಾಯಿತು.
                 ಇನ್ನೇನು ಬಸ್ಸು ಹೊರಡಬೇಕು ಎನ್ನುವಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಆಕೆ ಬಂದು ಬಸ್ಸನ್ನೇರಿದಳು. ವಿನಯಚಂದ್ರನ ಮುಖ ಹುಣ್ಣಿಮೆ ಚಂದ್ರನಂತೆ ಬೆಳಗಿತು.  ಅವಳನ್ನೇ ನೋಡಲು ಆರಂಭಿಸಿದ. ಆಕೆ ಮೊದಲಿಗೆ ಬಾಂಗ್ಲಾಶೈಲಿಯಲ್ಲಿ `ನಮೋಷ್ಕಾರ್..' ಎಂದವಳೇ `ನಾನು ಮಧುಮಿತಾ ಬಂಡೋಪಧ್ಯಾಯ.. ನಿಮ್ಮ ತಂಡದ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಣೆಗಾಗಿ ನನ್ನನ್ನು ನೇಮಕ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ. ನಿಮಗೆ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ಸಮಸ್ಯೆ ಆಗದಂತೆ ನೋಡಿಕೊಳ್ಳುವ ಜವಾಬ್ದಾರಿ ನನ್ನದು..' ಎಂದಳು.
ವಿನಯಚಂದ್ರನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಮತ್ತೆ ತರಂಗಗಳು ಎದ್ದಿದ್ದವು. ಕವಿತೆಯೊಂದು ಸದ್ದಿಲ್ಲದಂತೆ ಹೊರಬರಲು ಸಜ್ಜಾದಂತಿತ್ತು.
ನಿನ್ನ ಸನಿಹವೆನ್ನ ಮನದ
ದುಗುಡ ದೂರ ಮಾಡಿದೆ... 
ಎನ್ನಲು ತವಕಿಸುತ್ತಿತ್ತು ಮನಸ್ಸು. ವಿನಯಚಂದ್ರನಿಗೆ ಖುಷಿಯೋ ಖುಷಿ. ಮೊದಲನೆಯದಾಗಿ ಆಕೆಯ ಹೆಸರು ಗೊತ್ತಾಯಿತಲ್ಲ ಎಂಬಿದಾದರೆ ಆಕೆ ಹಿಂದುವೂ ಹೌದು. ಬಂಡೋಪಾಧ್ಯಾಯ ಎಂದರೆ ಬೆಂಗಾಲಿ ಬ್ರಾಹ್ಮಣರಿರಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡು ಮತ್ತಷ್ಟು ಸಂತಸಪಟ್ಟ.
                  ಆಕೆ ಮುಂದುವರಿಸಿದಳು `ನಾವು ಈಗ ಹೋಗುತ್ತಿರುವ ಸ್ಥಳ ಕಾಂತಾಜಿ ಟೆಂಪಲ್ ಅಂತ. ಢಾಕಾದಿಂದ ಸರಿಸುಮಾರು 7 ಗಂಟೆ 30 ನಿಮಿಷದ ಬಸ್ಸಿನ ಪಯಣ. 371 ಕಿ.ಮಿ ದೂರದಲ್ಲಿದೆ. ನಾವು ಈ ಮದ್ಯಾಹ್ನ ಹೊರಟವರು ಸಂಜೆಯಷ್ಟೊತ್ತಿಗೆ ಕಾಂತಾಜಿ ದೇವಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಇರುತ್ತೇವೆ. ಅಲ್ಲಿ ಸಂಜೆ ಉಳಿದು, ದೇವಸ್ಥಾನವನ್ನು ನಾಳೆ ನೋಡಿ ನಾಳೆ ಸಂಜೆಯೊಳಗಾಗಿ ಢಾಕಾಕ್ಕೆ ವಾಪಾಸಾಗುತ್ತೇವೆ.. ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿರುವ ಕೆಲವೇ ಕೆಲವು ವಿಶೇಷ, ವಿಶಿಷ್ಟ ಹಾಗೂ ಪ್ರಾಚೀನ ಹಿಂದೂ ದೇವಾಲಯಗಳಲ್ಲಿ ಇದೂ ಒಂದು. ಅಪರೂಪವಾದದ್ದು. ಕಾಂತಾಜಿ ದೇವಾಲಯ ನಿರ್ಮಾಣ ಆರಂಭವಾಗಿದ್ದು 1704ರಲ್ಲಿ. ಮಹಾರಾಜ ಪ್ರಾಣನಾಥ ಎಂಬಾತ ಈ ದೇವಾಲಯ ನಿರ್ಮಾಣವನ್ನು ಆರಂಭ ಮಾಡಿದ. 1722ರಲ್ಲಿ ಮಹಾರಾಜ ಪ್ರಾಣನಾಥನ ಮಹ ರಾಜಾ ರಾಮನಾಥ ಈ ದೇವಾಲಯ ಕಟ್ಟಡವನ್ನು ಪೂರ್ತಿಗೊಳಿಸಿದ. ಟೆರ್ರಾಕೋಟಾದ ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪಕ್ಕೆ ಇದೊಂದು ಪ್ರಮುಖ ಉದಾಹರಣೆ ಎನ್ನಬಹುದು. 1897ರಲ್ಲಿ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದಲ್ಲಿ ನಡೆದ ಬೀಕರ ಭೂಕಂಪದಲ್ಲಿ ಈ ದೇವಾಲಯ ಬಹುತೇಕ ಹಾಳಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಆ ನಂತರ ಇದನ್ನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಮರು ನಿರ್ಮಾಣ ಮಾಡಲಾಗಿದೆ..' ಎಂದು ಮಧುಮಿತಾ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ ವಿನಯಚಂದ್ರ ಆಕೆಯ ಕಣ್ಣನ್ನು ತದೇಕಚಿತ್ತದಿಂದ ನೋಡುತ್ತಿದ್ದ.
                `ಬ್ರಿಟೀಷರ ಆಗಮನ, ಬ್ರೀಟಷರು ಭಾರತವನ್ನು ಆಕ್ರಮಿಸಿದ್ದು, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟ, ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪಡೆದರೂ ಬಾಂಗ್ಲಾದೇಶದ ಭಾಗ ಹಿಸೆಯಾಗಿದ್ದು, 1971ರಲ್ಲಿ ಪ್ರತ್ಯೇಕ ರಾಷ್ಟ್ರೋದಯ, ಹಿಂದೂಗಳ ಮೇಲೆ ಮಾರಣಹೋಮ ಇತ್ಯಾದಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಕಂಡರೂ ದೃಢವಾಗಿ ನಿಂತಿದೆ ಈ ದೇವಸ್ಥಾನ.. ಎಲ್ಲರೂ ಖುಷಿಯಿಂದ ನೋಡಿಕೊಂಡು ಬರೋಣ..' ಎಂದು ಮಧುಮಿತಾ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರೆ ವಿನಯಚಂದ್ರ ಅವಳ ಮಾತಿನ ಮಧುರತೆಯಲ್ಲಿ ಕಳೆದೇ ಹೋದಂತಿದ್ದ.

(ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತದೆ..)

ನಗು ಗೆಳತಿ

ಎಲ್ಲಿ ಮರೆತೆ ನಗುವ ನೀನು
ಮೊಗದ ಮೇಲಿನಿಂದ,
ನಗು ನೀನು ಎಂದೂ ಗೆಳತಿ
ನಗುವೆ ನಿನಗೆ ಚಂದ ||

ನಿನ್ನೆ ತನಕ ಚನ್ನಾಗಿದ್ದೆ
ಇಂದೇನಾಯ್ತೇ ಗೆಳತಿ ?
ಹಿಂದೂ ಇಲ್ಲ, ಮುಂದೂ ಇಲ್ಲ
ಮುನಿಸಲ್ಯಾಕೆ ಕುಳಿತಿ ? ||

ಮುನಿಸಿಗಿಂತ ನಗುವೆ ಚಂದ
ನಿನ್ನ ಮೊಗದ ಬೆಳಕಿಗೆ
ಸಿಟ್ಟಿನೊಳಗೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲ
ನಗುವಿನಲ್ಲಿ ಬದುಕಿದೆ ||

ಗೆಳತಿ ನೀನು ನಗುತಲಿರು
ನನ್ನೇ ನಾನು ಮರೆಯುವೆ,
ನೀನು ಮುನಿದು ಕುಳಿತರೆ
ಜಗವ ನಾನು ತೊರೆಯುವೆ ||

**
(ಈ ಕವಿತೆಯನ್ನು ಬರೆದಿದ್ದು 8.04.2007ರಂದು ದಂಟಕಲ್ಲಿನಲ್ಲಿ)
(ಈ ಕವಿತೆಗೆ ಸುಪರ್ಣ ದಂಟಕಲ್ ಹಾಗೂ ಪೂರ್ಣಿಮಾ ಹೆಗಡೆ ರಾಗ ಹಾಕಿ ಹಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಅವರಿಗೆ ಧನ್ಯವಾದಗಳು)

ಬ್ರಹ್ಮಚಾರಿಯ ಮಗಳು (ಕಥೆ)ಭಾಗ-2

                 ಅವಳು ನನ್ನನ್ನು ಸೀದಾ ತಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಕರೆದುಕೊಂಡು ಬಂದಳು. ಕಣ್ಣು ಕೆಂಪಾಗಿತ್ತಾದರೂ ಅದು ದುಃಖದಿಂದಲೋ ಅಥವಾ ಸಿಟ್ಟಿನಿಂದಲೋ ಎನ್ನುವುದು ನನ್ನ ಯೋಚನೆಗೆ ನಿಲುಕಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಮೌನದಿಂದ ಜೊತೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದೆ. ಮನೆಗೆ ಬಂದವಳೇ ಮನೆಯ ಜಗುಲಿಯ ಮೇಲೆ ತನ್ನನ್ನು ಕುಕ್ಕರು ಬಡಿ ಎಂಬಂತೆ ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿ ಒಳಹೋದಳು. ಒಂದರೆಘಳಿಗೆ ಪತ್ತೆಯಿರಲಿಲ್ಲ. ನನಗೆ ಆ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಉಂಟಾದ ನೀರವತೆ, ಮೌನವನ್ನು ಸಹಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ನನ್ನನ್ನು ಕುಳ್ಳಿರಿಸಿದ್ದ ಜಾಗದಲ್ಲಿಯೂ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಎದ್ದು ಜಗುಲಿಯಲ್ಲಿ ಓಡಾಡತೊಡಗಿದೆ.
                  ಜಗುಲಿಯ ಮೇಲೆ ಗೋಡೆಗೆ ವಿವಿಧ ಪೋಟೋಗಳನ್ನು ನೇತು ಹಾಕಲಾಗಿತ್ತು. ಹಳೆಯ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ವರ್ಣಚಿತ್ರದಲ್ಲಿ ರಚಿಸಿದ್ದ ಹಿರಿಯರ ಚಿತ್ರಗಳು, ನಡುವಲ್ಲಿದ್ದ ಮುಂಡಿಗೆ ಕಂಭವೊಂದಕ್ಕೆ ಹಾಕಿದ್ದ ಕಟ್ಟಿನ ಸರ್ದಾರ್ ವಲ್ಲಭ ಭಾಯ್ ಪಟೇಲರದ್ದೊಂದು ಪೋಟೋ ಹಾಗೂ ನೇತಾಜಿಯವರ ಮಿಲಿಟರಿ ಉಡುಗೆಯ ಪೋಟೋಗಳು ಒಮ್ಮೆಗೆ ಸೆಳೆದಂತಾಯಿತು. ಅಂಬಿಕಾಳ ಅಪ್ಪನಿಗೆ ತೀರಾ ವಯಸ್ಸಾಗಿಲ್ಲ. ತೀರಾ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಹೋರಾಟದ ಕಾಲದವರೂ ಅಲ್ಲ.  ಭಾರತ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯಕ್ಕಾಗಿ ಹೋರಾಟ ಮಾಡಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ಪಡೆದ ನಂತರ ಒಂದು ದಶಕದೀಚೆಗೆ ಹುಟ್ಟಿದವರಿರಬೇಕು ಅವರು. ಹಳೆ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಅವರು ಈ ಪೋಟೋ ಖಂಡಿತ ಹಾಕಿರಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಅಂಬಿಕಾಳ ತಂದೆಯ ಹಿರಿಯರ್ಯಾರೋ ಹಾಕಿದ್ದನ್ನು ಜೋಪಾನವಾಗಿ ಕಾಯ್ದಿಟ್ಟುಕೊಂಡು ಬಂದಿರಬೇಕು ಎಂದು ತರ್ಕಿಸಿದೆ.
                 ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಂಬಿಕಾ ತನ್ನ ತಂದೆಯೊಡನೆ ಬಂದಳು. ಬಂದವರೆ.. `ತಮಾ.. ಏನು ನಿನ್ನ ಕಥೆ..?..' ಎಂದರು. ನಾನು ಮಾತನಾಡುವುದರೊಳಗಾಗಿ `ಇದು ಹೀಗೇ ಆಗುತ್ತದೆ ಎಂದು ಗೊತ್ತಿತ್ತು.. ನೀನು ಆವತ್ತು ನಮ್ಮ ಮನೆಗೆ ಬಂದಿದ್ದಾಗಲೇ ಈ ವಿಷಯದ ಕುರಿತು ನಾನು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಬೇಕಿತ್ತು.. ಆದರೆ ನಾನು ಹಾಗೆ ಮಾಡಲಿಲ್ಲ ನೋಡು.. ಅದಕ್ಕೇ ಈಗ ನಿನ್ನಲ್ಲಿ ಅನುಮಾನ ಮೂಡಿದೆ..' ಎಂದು ನೇರವಾಗಿ ವಿಷಯವನ್ನು ನನ್ನ ಬಳಿ ಹೇಳಿದ್ದರು.
                ನಾನು ಅವರ ಮುಖವನ್ನೊಮ್ಮೆ ಅಂಬಿಕಾಳ ಮುಖವನ್ನೊಮ್ಮೆ ನೋಡಿದೆ. ಅವಳು ಬೇರೆಲ್ಲೋ ದೃಷ್ಟಿಯನ್ನು ಹಾಯಿಸಿದ್ದಳು. ಮೊಟ್ಟ ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ನಾನು ಕೇಳಬಾರದ್ದನ್ನು ಕೇಳಿದೆನೇ ಎನ್ನಿಸಿತು. `ಅದು.. ಅದು.. ನನ್ನ ಪ್ರಶ್ನೆ ಅದಲ್ಲ..' ಎಂದು ನನ್ನೊಳಗಿದ್ದ ವಿಷಯವನ್ನು ಸ್ಪಷ್ಟಪಡಿಸಲು ಯತ್ನಿಸಿದೆ.
               `ನಿನ್ನ ವಿಷಯ ನನಗೆ ಅರ್ಥವಾಗುತ್ತದೆ. ನಿನ್ನೊಳಗಿನ ಗೊಂದಲವೂ ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗುತ್ತದೆ.. ನೀನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಸಮಸ್ಯೆಗೆ ಒಳಗಾಗಿ ತೊಳಲುವ ಮೊದಲು ನಾನೇ ಹೇಳಿಬಿಡ್ತೆನೇ..' ಎಂದವರೇ ಬ್ರಹ್ಮಚಾರಿಯ ಮಗಳು ಎಂದು ಅಂಬಿಕಾಳನ್ನು ಕರೆಯುತ್ತಿದ್ದುದರ ಹಿಂದಿನ ಗುಟ್ಟನ್ನು ನನ್ನ ಬಳಿ ಹೇಳಲು ಮುಂದಾದರು.

**
               ನಾನು ಹೇಳುವುದು ಹೆಚ್ಚೂ ಕಡಿಮೆ 1980ರ ದಶಕದಲ್ಲಿ ನಡೆದಿದ್ದು ಎಂದರೆ ನಿನ್ನ ಅರಿವಿಗೆ ನಿಲುಕುವುದಿಲ್ಲ ಬಿಡು. ನಾನು ಆಗ ನಿನ್ನಂತೆ ಹೈದ. ಈಗಿನಂತೆ ವಯಸ್ಸಾದ ಕುರುಹನ್ನು, ನೆರಿಗೆಗಟ್ಟಿದ ಮುಖವನ್ನೂ ಗುಳಿಬಿದ್ದ ಕಣ್ಣನ್ನೂ ನೀನು ಕಲ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳಲೂ ಸಾಧ್ಯವೇ ಇಲ್ಲ ಬಿಡು. ನಾನು ಆಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿಯೇ ಕಾಲೇಜು ಮೆಟ್ಟಿಲನ್ನು ಹತ್ತಿದವನು. ನೀವು ಹೋಗುತ್ತಿದ್ದೀರಲ್ಲಾ.. ಅದೇ ಕಾಲೇಜು ನನ್ನದು. ಆದರೆ ಈಗಿನ ಹಾಗೆ ಆಧುನಿಕತೆಯ ಕುರುಹು ಇರಲಿಲ್ಲವಾಗಿದ್ದರೂ ಆಗಿನ ಝಲಕು ಬೇರೆಯ ರೀತಿಯೇ ಇತ್ತು. ನಮ್ಮ ಜಮಾನಾದ ಕಾಲೇಜನ್ನು ನೆನಪು ಮಾಡಿಕೊಂಡರೆ ನಿಮ್ಮದೆಲ್ಲ ಏನಿಲ್ಲ ಬಿಡು.
               ನಾನು ಕಾಲೇಜಿನ ಎರಡನೇ ವರ್ಷದ ಡಿಗ್ರಿಯಲ್ಲಿ ಓದುತ್ತಿದ್ದಾಗ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬಿದ್ದಾಕೆಯೇ ಅವಳು. ಆಗಿನ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕಾಲೇಜಿನಲ್ಲಿ ಹಲವರು ರೂಪಸಿಯರಿದ್ದರು. ಇವಳೂ ಅವಳ ಸಾಲಿಗೆ ಸೇರಬಹುದಾಗಿತ್ತು. ಅವಳನ್ನು ನಾನು ನೋಡಲು ಒಂದೆರಡು ತಿಂಗಳುಗಳೇ ಬೇಕಾಗಿತ್ತು. ಗೆಳೆಯರೆಲ್ಲ ಇವಳನ್ನು ಉದ್ದ ಜಡೆಯ ಸುಂದರಿ ಎಂದು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದರು. ನಾನು ಅವಳನ್ನು ನೋಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ಅವಳ ಉದ್ದ ಜಡೆ ಮಾತ್ರ ನನ್ನ ಕಣ್ಣಿಗೆ ಬೀಳುತ್ತಿತ್ತು. ಅದೆಷ್ಟೋ ಸಾರಿ ನಾನು ಅವಳ ಮುಖವನ್ನು ನೋಡಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಆಗೆಲ್ಲ ಅದು ಯಾವ್ಯಾವುದೋ ಕಾರಣಗಳಿಂದಾಗಿ ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಲೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೊಮ್ಮೆ ಸಿಕ್ಕಳು. ಅವಳ ಸಿಕ್ಕ ದಿನ ಇಂತದ್ದೇ ವಿಶೇಷ ಘಟನೆ ಜರುಗಿತು ಎನ್ನಲಾರೆ. ನನಗೆ ಅವಳ ಮುಖ ಕಂಡಿತು ಎನ್ನುವುದೇ ವಿಶೇಷ ಸಂಗತಿ. ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಎದೆಯಲ್ಲಿ ರೋಮಾಂಚನ. ಉದ್ದ ಜಡೆಯ ಸುಂದರಿ ನಿಜಕ್ಕೂ ಚನ್ನಾಗಿದ್ದಳು. ಬೆಳ್ಳಗಿದ್ದಳು. ಮನಮೋಹಕವಾಗಿದ್ದಳು.
                 ಇಂದಿನ ಜಮಾನಾದ ನೀವಾದರೆ `ಲವ್ ಎಟ್ ಫಸ್ಟ್ ಸೈಟ್..' ಎನ್ನುತ್ತೀರಲ್ಲ. ಅದೇ ರೀತಿ. ನನಗೂ ಹಾಗೆಯೇ ಆಯಿತು. ನಾನು ಒಂದೇ ನೋಟದಲ್ಲಿ ಮೆಚ್ಚಿದೆ. ಎದೆಯೊಳಗೆ ಪುಕ ಪುಕವಾದರೂ ಹೋಗಿ ಮಾತನಾಡಿಸಿದೆ. ಅವಳೂ ಮಾತನಾಡಿದಳು. ನೆಪಕ್ಕೆ ನಮ್ಮ ಪರಿಚಯವಾದಂತಾಯಿತು. ನಂತರ ನಾವು ಆತ್ಮೀಯರಾದೆವು. ನಾವು ಆತ್ಮೀಯರಾಗಲು ಇಂತಹ ಕಾರಣಗಳೆಂಬುದಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಕೆ ನನ್ನ ಬಳಿ ಆತ್ಮೀಯಳಾಗಿದ್ದನ್ನು ಕಂಡು ಹೊಟ್ಟೆಉರಿ ಪಟ್ಟುಕೊಂಡರು. ಆದರೆ ಅವರ ಹೊಟ್ಟೆಯುರಿ ನಮ್ಮ ಆತ್ಮೀಯತೆಗೆ ಭಂಗ ತರಲಿಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಒಂದು ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಆಕೆಯ ಮೇಲೆ ಪ್ರೀತಿ ಬೆಳೆಯಿತು. ಆದರೆ ಹೇಳಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಅವಳನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಸಂಗತಿ ನನ್ನ ತಂಗಿಗೆ ಗೊತ್ತಿತ್ತು. ಒಂದಿನ ಆಕೆ ಹೋಗಿ ಅವಳ ಬಳಿ ಹೇಳಿದಳು. ಇದರಿಂದ ಆಕೆ ಮೊದಲು ರೇಗಾಡಿದಳಂತೆ. ಆದರೆ ನಂತರ ಒಪ್ಪಿಕೊಂಡಳು. ನಿರಂತರ ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ವರ್ಷ ನಾವು ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದೆವು.
                 ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ಬಹಳ ಕಷ್ಟಕ್ಕೆ ಸಿಲುಕಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಜೀವನ ನಿರ್ವಹಣೆ ತೊಂದರೆಯಲ್ಲಿತ್ತು. ನನ್ನ ಬಳಿ ಅವಳು ತನ್ನನ್ನು ಮದುವೆಯಾಗುತ್ತೀಯಾ ಎಂದು ಕೇಳಿದಳು. ನಾನು ನನ್ನ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ಅವಳಿಗೆ ತಿಳಿಸಿ ಈಗ ಕಷ್ಟ. ಇನ್ನೊಂದು ವರ್ಷ ಕಾಯೋಣ ಅಂದೆ.
ಅದಕ್ಕವಳು ಇಲ್ಲ ಕಣೋ.. ನಮ್ಮ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ನನಗೆ ಗಂಡು ಹುಡುಕುತ್ತಿದ್ದಾರೆ ಎಂದಳು.
`ನಾನು ಹೇಗಾದರೂ ಮಾಡಿ ಮನೆಯಲ್ಲಿ ಕೇಳು..' ಅಂದೆ
`ಹುಲಿಯಂತ ನಮ್ಮಪ್ಪ.. ಭಯವಾಗುತ್ತೆ..'
`ನಾನು ಬಂದು ಕೆಳಲಾ..?'
`ಬೇಡ.. ಬಾರಾಯಾ.. ಆ ಕೆಲಸವನ್ನು ಮಾಡಿಬಿಡಬೇಡ.. ಸ್ವಲ್ಪ ದಿನ ಹೇಗೋ ಕಾಲತಳ್ತೀನಿ.. ಒಂದ್ನಾಲ್ಕು ತಿಂಗಳು ಮುಂದೂಡಬಹುದು.. ಆದರೆ ನೀನು ಬೇಗ ನಿನ್ನ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಪರಿಹಾರ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬೇಕು..'
`ಅಷ್ಟಾದರೂ ಸಮಯ ಕೊಟ್ಯಲ್ಲಾ ಮಾರಾಯ್ತಿ.. ಥ್ಯಾಂಕ್ಯೂ..'
                 ಇಷ್ಟಾದ ಮೇಲೆ ಒಂದೆರಡು ತಿಂಗಳು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಪರಿಹಾರ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳುವಲ್ಲಿಯೇ ಕಳೆದುಹೋಯಿತು. ಆ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅವಳನ್ನು ಮಾತನಾಡಿಸಲೂ ಸಮಯ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ನನಗೂ ಅವಳಿಗೂ ಭೇಟಿಯೇ ಆಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ. ಅಷ್ಟು ಒತ್ತಡದಲ್ಲಿ ಕಳೆದುಹೋಗಿದ್ದೆ.  ಬದುಕಿನ ಅರಲು ಗದ್ದೆಯಲ್ಲಿ ಕಾಲು ಹೂತು ಬೀಳುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಕಷ್ಟಪಟ್ಟು ಎತ್ತಿ ಎತ್ತಿ ಹೆಜ್ಜೆ ಹಾಕಲು ಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹೀಗಿದ್ದಾಗ ಒಂದಿನ ಯಾರೋ ಅಂದರು `ನೀನು ಪ್ರೀತಿಸ್ತಾ ಇದ್ದೆಯಲ್ಲ ಹುಡುಗಿ ಅವಳಿಗೆ ಮದುವೆ ಆಯ್ತು..' ಅಂತ..
                ನನಗೆ ದಿಘ್ಭ್ರಮೆ, ಭಯ, ಆತಂಕ ಎಲ್ಲ ಒಟ್ಟೊಟ್ಟಿಗೆ ಆಯಿತು. ಮನಸ್ಸು ಕಸಿವಿಸಿಗೊಂಡಿತು. ಏನೂ ಮಾಡಲಾರೆ.. ಏನೋ ಹೇಳಲಾರೆ.. ಮನಸ್ಸು ಕತ್ತಲು ಕತ್ತಲಂತೆ ಭಾಸವಾಯಿತು. ಅವಳ ಮನೆಗೆ ಹೋಗಿ ಕೂಗಾಡಿ, ರೇಗಾಡಿ ಬರುವ ಅನ್ನಿಸಿತು. ಹೇಗೋ ತಡೆದುಕೊಂಡೆ. ಆಕೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಆರದ ಗಾಯವನ್ನು ಮಾಡಿ ಹೋಗಿದ್ದಳು. ಇನ್ನೊಂದು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯವಿದೆ ಎಂದ ಅವಳು ಕಾರಣವನ್ನು ಹೇಳದೇ ಹೊರಟು ಹೋಗಿದ್ದಳು. ಅವಳ ತಪ್ಪಾ, ಅವಳ ಅಪ್ಪನ ಬಲವಂತಾ..? ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಅವಳು ಹೇಳದೇ ಹೋಗಿದ್ದಳು. ಕಾರಣ ಹೇಳಿ ಹೋಗಿದ್ದರೂ ಇಷ್ಟು ಬೇಜಾರಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲವೇನೋ.. ನಾಲ್ಕೈದು ತಿಂಗಳುಗಳೇ ಬೇಕಾದವು ಅವಳ ಧೋಖಾವನ್ನು ನಾನು ಮೆಟ್ಟಿ ನಿಲ್ಲಲು. ಅವಳಿಗಿಂತ ಹೊರತಾದ ಬದುಕು ಇದೆ ಎಂದು ಅನ್ನಿಸಲಾರಂಭವಾಗಿತ್ತು. ಅವಳೆದುರು ನಾನೂ ಯಾಕೆ ಅವಳಿಗಿಂತ ಚನ್ನಾಗಿ, ಆದರ್ಶವಾಗಿ ಬದುಕಬಾರದು ಎಂದುಕೊಂಡೆ. ನಾನಾಗಲೇ ನಿರ್ಧಾರ ಮಾಡಿದೆ. ಅವಳೆದುರು ಅವಳಿಗಿಂತ ಚನ್ನಾಗಿ ಬದುಕ ಬೇಕೆಂದು. ಅದಕ್ಕೇ ಆ ಕ್ಷಣವೇ ನಾನು ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಮದುವೆಯಾಗಬಾರದು ಎಂಬ ನಿರ್ಧಾರಕ್ಕೆ ಬಂದೆ. ಇದುವರೆಗೂ ನನ್ನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಇನ್ನೊಬ್ಬಳನ್ನು ನನ್ನ ಪ್ರೇಮಿಯಾಗಿ ಕಂಡಿಲ್ಲ. ನನ್ನ ಪಾವಿತ್ರ್ಯತೆಯನ್ನು ಹಾಳುಮಾಡಿಕೊಂಡಿಲ್ಲ. ಜನರು ನನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ನಾನಾ ರೀತಿ ಹೇಳುತ್ತಾರಾದರೂ ನಾನು ತಲೆಕೆಡಿಸಿಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಇಂವನೇನೋ ಹುಚ್ಚು ಆದರ್ಶದ ಹಾದಿ ಹಿಡಿದು ಹೋದ. ಪಿರ್ಕಿಯಿರಬೇಕು ಎಂದುಕೊಂಡರು.  ಆದರೆ ನಾನು ಅದಕ್ಕೆ ಸೊಪ್ಪು ಹಾಕಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ಅನಾಥಾಶ್ರಮದಿಂದ ಹೋಗಿ ಒಂದು ಹೆಣ್ಣು ಮಗುವನ್ನು ದತ್ತು ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಬಂದೆ. ಅವಳಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಬಿಟ್ಟುಹೋದ ಹುಡುಗಿಯ ನೆನಪಿಗಾಗಿ ಅಂಬಿಕಾ ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನಿಟ್ಟೆ. ಅಂದಹಾಗೆ ನಾನು ಪ್ರಿತಿಸಿದ್ದ ಹುಡುಗಿಯ ಹೆಸರು ನಿಂಗೆ ಹೇಳಲಿಲ್ಲ ಅಲ್ವಾ.. ಹೌದು.. ಅವಳ ಹೆಸರು ಅಂಬಿಕಾ ಅಂತಲೇ ಆಗಿತ್ತು. ಅಂಬಿಕಾಳ ನೆನಪಿಗಾಗಿಯೇ ಈ ನನ್ನ ಮಗಳಿಗೂ ಆ ಹೆಸರನ್ನೇ ಇಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಅವಳೇ ಈ ಹುಡುಗಿ ಎಂದು ಅಂಬಿಕಾಳನ್ನು ತೋರಿಸಿದ ಅವಳಪ್ಪ.
                     `ನಾನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ ಹುಡುಗಿಗೆ ದಕ್ಕಿದ ಪ್ರೀತಿಗಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಇವಳಿಗೆ ಸಿಕ್ಕಿದೆ. ನಾನು ಒಳ್ಳೆಯ ಪ್ರೇಮಿಯಾಗಲಿಲ್ಲವೇನೋ ಎಂಬ ಭಾವ ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಆದರೆ ಇವಳನ್ನು ಸಾಕಿ ಒಳ್ಳೆಯ ಅಪ್ಪನಂತೂ ಆಗಿದ್ದೇನೆ. ಈಗ ಹೇಳು.. ಬ್ರಹ್ಮಚಾರಿಗೆ ಮಕ್ಕಳಿರಬಾರದಾ..? ಬ್ರಹ್ಮಚಾರಿಯ ಮಗಳು ಎಂದರೆ ಯಾಕೆ ತಪ್ಪಾಗಿಯೇ ನೋಡಬೇಕು..? ಎಲ್ಲರಂತೆ ನೀನೂ ಆಲೋಚನೆಯನ್ನೇಕೆ ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೆ..? ನೀನು ಎಲ್ಲರಂತಲ್ಲ.. ಏನೋ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲವಲ್ಲ ನೀನು' ಎಂದು ಕೇಳಿದರು.
                  ಅವರ ಮಾತು ನನ್ನ ಮನಸ್ಸನ್ನು ಇರಿಯಲಾರಂಭಿಸಿತ್ತು. ನನಗೆ ಏನು ಮಾತಾಡಬೇಕೆಂಬುದು ತೋಚಲಿಲ್ಲ. ಸುಮ್ಮನುಳಿದೆ. ಅಂಬಿಕಾಳ ತಂದೆ ನನ್ನ ಮೌನವನ್ನು ಏನೆಂದುಕೊಂಡರೋ..? ಅರ್ಥವಾಗಲಿಲ್ಲ. ತಪ್ಪಿತಸ್ಥ ಭಾವನೆ ನನ್ನನ್ನು ಕಾಡುತ್ತಿತ್ತು. ಅವರು ನಿಟ್ಟುಸಿರು ಬಿಟ್ಟು ತಮ್ಮ ದೊಡ್ಡ ಮನೆಯ ಚಿಕ್ಕ ಬಾಗಿಲನ್ನು ದಾಟಿ ಒಳಹೋದರು. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ನಾನೆಂತ ತಪ್ಪು ಮಾಡಿಬಿಟ್ಟೆನಲ್ಲಾ ಛೀ.. ಎಂದುಕೊಂಡೆ.. ಅಂಬಿಕಾಳ ಅಪ್ಪನ ಬಗ್ಗೆ ಹೆಮ್ಮೆಯೂ ಮೂಡಿತು.

**
              `ಅಂಬಿಕಾ.. ಪ್ಲೀಸ್.. ಕ್ಷಮಿಸು ಮಾರಾಯ್ತಿ.. ನಂಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ.. ಅನುಮಾನಿಸಿದೆ.. ನಿಜಕ್ಕೂ ಹೀಗಾಗಿರಬಹುದು ಎನ್ನುವ ಚಿಕ್ಕ ಸುಳಿವೂ ಸಿಗಲಿಲ್ಲ. ಈ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ನಾನು ಆಲೋಚಿಸಲೂ ಇಲ್ಲ.. ಯಾರೋ ಏನೋ ಹೇಳಿದರು ಅಂತ ಅವರ ಮಾತನ್ನು ಕೇಳಿದೆ. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ಯಾವತ್ತೂ ನಿನ್ನನ್ನು ಅನುಮಾನಿಸೋದಿಲ್ಲ. ನಿನ್ನ ಮೇಲಾಣೆ...' ನಾನು ಅಂಬಿಕಾಳ ಬಳಿ ಗೋಗರೆದೆ.
              `ಸಾಕು.. ಸಾಕು... ಈಗ ನೀನು ಮಾಡಿದ್ದೆ ಸಾಕು ಮಾರಾಯಾ.. ನಾನೆಂತಾ ನಿಷ್ಕಲ್ಮಶವಾಗಿ ನಿನ್ನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದೆ.. ಯಾರೋ ಬ್ರಹ್ಮಚಾರಿಯ ಮಗಳು ಅಂದರಂತೆ.. ನೀನು ಬಂದು ಕೇಳಿದೆಯಂತೆ.. ಎಂತಾವ್ಯಕ್ತಿತ್ವ ನಿಂದು..? ನಿನ್ನಿಂದ ನಾನು ಇಂತಹ ಮಾತುಗಳನ್ನು ಖಂಡಿತ ನಿರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನೆಲ್ಲಾದರೂ ನಿನ್ನ ಹಿನ್ನೆಲೆಯ ಬಗ್ಗೆ ಅಥವಾ ನಿನ್ನವರ ಬಗ್ಗೆ ಕೆಟ್ಟದ್ದಾಗಿ ಮಾತನಾಡಿದ್ದೆನಾ..? ಆ ಬಗ್ಗೆ ಒಂದೇ ಒಂದಕ್ಷರ ಕೇಳಿರಲಿಲ್ಲ.  ಆದರೂ ನಿನ್ನಿಂದ ಇಂತಹ ಮಾತುಗಳು.. ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ನಿಷ್ಕಲ್ಮಷವಾಗಿ ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದೆ ಅನ್ನುವುದನ್ನು ಹೇಗೆ ನಾನು ನಂಬಬೇಕು..? ಬೇಡ... ನನಗೆ ಇಂಥ ಪ್ರಿತಿ ಬೇಡವೇ ಬೇಡ. ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಇಷ್ಟು ದಿನ ಪ್ರೀತಿಸಿದ್ದಕ್ಕೆ ನನಗೆ ನಾಚಿಕೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇಂತವನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸಿದೆನಾ ಎಂದೂ ಅನ್ನಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದೆ. ಕೊನೆಯದಾಗಿ ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಇನ್ನು ಮುಂದೆ ನೀನು ನನಗೆ ಮುಖ ತೋರಿಸಬೇಡ. ಐ ಹೇಟ್ ಯೂ.. ಗುಡ್ ಬಾಯ್...' ಎಂದು ಹೇಳಿದ ಅವಳ ಮುಖ ಕೆಂಪಾಗಿ ದೇಹ ಥರಗುಡುತ್ತಿತ್ತು. ನಾನು ಮಾತಿಲ್ಲದೇ ಅವಳನ್ನು ಬೀಳ್ಕೊಟ್ಟಿದ್ದೆ.   ಬ್ರಹ್ಮಚಾರಿಯ ಮಗಳು ಗ್ರೇಟ್ ಅಷ್ಟೇ ಅಲ್ಲ ಮತ್ತಷ್ಟು ಒಗಟಾಗಿದ್ದಳು. ಅವಳೆಡೆಗೆ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ಹೆಮ್ಮೆಯನ್ನು ಪಡುತ್ತಿತ್ತು.

**
(ಮುಗಿಯಿತು)