1946ರ ಸೆಪ್ಟೆಂಬರ್ನ ಆ ಬೆಳಿಗ್ಗೆ, ಹಂಗೇರಿಯ ಬುಡಾಪೆಸ್ಟ್ನ ಜನನಿಬಿಡ ಕೆಲೆಟಿ ರೈಲು ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ನಿಂತುಕೊಂಡಂತೆ, ನಾನು ನನ್ನ ಆತಂಕವನ್ನು ಬಲವಂತವಾಗಿ ಹತೋಟಿಯಲ್ಲಿ ಇರಿಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಅವಸರ ಅಥವಾ ಗಾಬರಿಯಿಂದ ನನ್ನ ಎಲ್ಲ ನಿರೀಕ್ಷೆಗಳು ಹಾಳಾಗಬಹುದು ಎಂಬುದನ್ನು ನನಗೆ ತಿಳಿದಿತ್ತು.
ನಾನು ಪ್ರಾರ್ಥನೆಯ ಮನಸ್ಸಿನಿಂದ ಒಂದು ಹೆಸರಿನ ಕರೆಯುವಿಕೆಗೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ — ಆಸ್ಕರ್ ಝಿನ್ನರ್.
ಆದರೆ ಅದೇ ಹೆಸರಿನ ಕರೆಯುವಿಕೆ ನನ್ನ ನಾಶವನ್ನೂ ಸೂಚಿಸಬಹುದೆಂದು ನಾನು ಅರಿತಿದ್ದೆ.
ಹತ್ತು ದಿನಗಳ ಹಿಂದಿನವರೆಗೂ ನಾನು ಆಸ್ಕರ್ ಝಿನ್ನರ್ ಎಂಬ ಹೆಸರನ್ನೇ ಕೇಳಿರಲಿಲ್ಲ. ಆಗ ನನ್ನೊಬ್ಬ ಹಳೆಯ ಸ್ನೇಹಿತನು, ಬುಡಾಪೆಸ್ಟ್ ನಲ್ಲಿ ವಾಸಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಆಸ್ಟ್ರಿಯನ್ ನಾಗರಿಕರ ಸ್ಥಳಾಂತರದ ಬಗ್ಗೆ ರಹಸ್ಯ ಮಾಹಿತಿಯೊಂದಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ಭೇಟಿಯಾದ.
ಅವನು ಗುಟ್ಟಾಗಿ ಹೇಳಿದ:
"ಸ್ಥಳಾಂತರ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನ ಹೆಸರಿದೆ. ಅವನಿಗೆ ಆಸ್ಟ್ರಿಯನ್ ಶರಣಾರ್ಥಿಗಳನ್ನು ವಿಯನ್ನಾಕ್ಕೆ ತೆಗೆದುಕೊಂಡು ಹೋಗುವ ಕೊನೆಯ ರೈಲು ಬಗ್ಗೆ ಹಲವು ಪತ್ರಗಳು ಕಳುಹಿಸಲಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅವನು ಯಾವುದೇ ಉತ್ತರ ನೀಡಿಲ್ಲ. ಅವನು ಸತ್ತುಹೋಗಿದ್ದರೂ ಇರಬಹುದು. ಆ ವ್ಯಕ್ತಿ ಒಂದು ಪೋಟ್ರೇಟ್ ಚಿತ್ರಕಾರ — ಅವನ ಹೆಸರು ಆಸ್ಕರ್ ಝಿನ್ನರ್. ಅವನ ಹೆಸರಿನಲ್ಲಿ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ದಾರಿ ಹಿಡಿಯುವ ಧೈರ್ಯ ಮಾಡುತ್ತೀಯೇ?”
ನಾನು ಮಾಡಬಹುದೇ? ನನ್ನಿಂದ ಇದು ಸಾಧ್ಯವೇ? — ಮಾಡಲೇಬೇಕಿತ್ತು. ಏಕೆಂದರೆ ನಾನು ಶೀಘ್ರದಲ್ಲೇ ನನ್ನ ದೇಶದಿಂದ ತಪ್ಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುವುದು ಅತ್ಯಗತ್ಯವಾಗಿತ್ತು.
ನಾಜಿಗಳ ಆಳ್ವಿಕೆಯ ಸಮಯದಲ್ಲಿ, ಹಾಗೂ ನಂತರ ಹಂಗೇರಿಯ ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಆಡಳಿತದಲ್ಲಿ ಬಲವಂತವಾಗಿ ಬದುಕಬೇಕಾದ ದಿನಗಳಲ್ಲೂ, ನಾನು ಬುಡಾಪೆಸ್ಟ್ನಲ್ಲಿದ್ದ ಒಬ್ಬ ಮೈತ್ರಿಕೂಟ (Allied) ಗುಪ್ತಚರನಾಗಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಇತ್ತೀಚೆಗೆ, ನನ್ನ ಹತ್ತಿರದ ಸಹೋದ್ಯೋಗಿಗಳು ಸೋವಿಯೆಟ್ ಬಲೆಗೆ ಸಿಕ್ಕಿಬಿದ್ದಿದ್ದರು. ಅದರಿಂದ ನಾನು ತಲೆಮರೆಸಿಕೊಂಡಿದ್ದೆ.
ಈಗ ನಾನು ನನ್ನ ನಿಜವಾದ ಹೆಸರು ಫರೆನ್ಸ ಲಾಸ್ಲೋ. ಅದನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಆಸ್ಕರ್ ಝಿನ್ನರ್ ಆಗಿ ಬದಲಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ. ಯಾವುದೇ ಪಾಸ್ಪೋರ್ಟ್ ವಿಷಯವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ, ಏಕೆಂದರೆ ರಷ್ಯನ್ನರು ಬುಡಾಪೆಸ್ಟ್ನ ಬಹುತೇಕ ಮನೆಯಿಂದ ಎಲ್ಲಾ ದಾಖಲೆಗಳನ್ನು ದರೋಡೆ ಮಾಡಿ ಸುಟ್ಟುಬಿಟ್ಟಿದ್ದರು.
ನನ್ನ ಸ್ನೇಹಿತನು ಝಿನ್ನರ್ ಜೀವನದ ವಿವರಗಳನ್ನು ಟೈಪ್ ಮಾಡಿದ ಪುಟಗಳನ್ನು ನನ್ನ ಮುಂದೆ ಹರಡಿದ.
ಅವನು ಹೇಳಿದ:
"ಇನ್ನು ನೀನೇ ಚಿತ್ರಕಾರ ಆಸ್ಕರ್ ಝಿನ್ನರ್. ಕುಳಿತುಕೊಂಡು ಕಲಿತುಕೋ. ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಆಲೋಚನೆ, ಪ್ರತಿಯೊಂದು ನಡೆ-ನುಡಿಗಳಲ್ಲೂ ನೀನು ಝಿನ್ನರ್ ಆಗಬೇಕು."
ಅವನು ಆ ಕಾಗದಗಳ ಮೇಲೆ ಬೆರಳಿನಿಂದ ಟೈಪಿಸಿಕೊಂಡ.
"ಕಮ್ಯುನಿಸ್ಟ್ ಗಡಿ ಕಾವಲುಗಾರರ ಬಳಿ ಈ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ವಿವರವು ಇರುತ್ತದೆ. ಅವರು ಎಷ್ಟು ಕಟ್ಟುನಿಟ್ಟಾಗಿ ಪರಿಶೀಲಿಸುತ್ತಾರೋ ನಾನು ಹೇಳಬೇಕಾಗಿಲ್ಲ. ಮತ್ತೊಂದು ನಕಲಿ ಪ್ರತಿಯನ್ನು ನಿನ್ನ ಗುಂಪಿನ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕನೂ ಹೊಂದಿರುವನು.
ಅವನಿಗೆ ನಿಜವಾದ ಝಿನ್ನರ್ ಪರಿಚಯವಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ಆ ಹೆಸರನ್ನು ಕೂಗಿದಾಗ, ನೀನು ಉತ್ತರಿಸುವ ಮೊದಲು ಸ್ವಲ್ಪ ತಾಳ್ಮೆಯಿಂದ ಕಾದು ನೋಡು."
"‘ಕಾದು ನೋಡೋದಾ?’ ನಾನು ಕೇಳಿದೆ.
‘ಕೊನೆಯ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಿ ಝಿನ್ನರ್ ಬಂದುಬಿಡುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯಿದೆ,’ ಎಂದ ಸ್ನೇಹಿತ. ‘ಒಂದು ವೇಳೆ ನಿಜವಾದವನು ಅಲ್ಲಿಗೆ ಬಂದ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಇಬ್ಬರೂ ಉತ್ತರಿಸಿದರೆ, ನಕಲಿ ವ್ಯಕ್ತಿಗೇ ಅದು ಅಪಾಯವಾಗುತ್ತದೆ.’
ನಂತರದ ಕೆಲವು ದಿನಗಳು ನಾನು ಆಸ್ಕರ್ ಝಿನ್ನರ್ ಅವರ ಜೀವನದ ಕುರಿತು ಅಧ್ಯಯನ ಮಾಡಿದೆ.
ಅವರ ಹಳ್ಳಿಯಾದ ಆಸ್ಟ್ರಿಯಾದ ಗ್ರಾಟ್ಸ್ ಎಂಬ ಊರಿನಲ್ಲಿ ಅವರು ಹುಟ್ಟಿದ ಮನೆಯನ್ನು ನಾನು ವಿವರಿಸುವಷ್ಟು ಪರಿಣಿತನಾದೆ.
ಆತನ ವಿದ್ಯಾಭ್ಯಾಸ, ಚಟಗಳು, ಇಷ್ಟ–ಅನಿಷ್ಟಗಳು, ಚಿತ್ರಣ ಶೈಲಿ — ಇದನ್ನೆಲ್ಲಾ ನನ್ನದೇ ಇರಬಹುದೇನೋ ಎನ್ನುವಷ್ಟು ರೂಢಿಯಾದವು.
ವಿಮರ್ಶಕರು ಅವರ ಚಿತ್ರಗಳ ಬಗ್ಗೆ ಏನು ಬರೆದರು, ಅವು ಎಷ್ಟು ಬೆಲೆಗೆ ಮಾರಾಟವಾದವು, ಯಾರು ಖರೀದಿಸಿದರು — ಯಾವುದು ನನಗೆ ಮರೆಯದಿರುವಷ್ಟು ಅಚ್ಚಾಗಿ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಉಳಿದುಕೊಂಡಿತು.
ಮರುದಿನವೇ ಹೊರಡಬೇಕು! ನಿರ್ಗಮನದ ಹಿಂದಿನ ರಾತ್ರಿ ಮನಸ್ಸು ಚಡಪಡಿಕೆಯಿಂದ ಕೂಡಿತ್ತು. ಆದರೆ ಮನಸ್ಸು ತಡೆಯಲಾಗದೇ ನಾನು ಬುಡಾಪೆಸ್ಟ್ನ ಫ್ರಾಂಜ್ ಜೋಸೆಫ್ ಸೇತುವೆ ದಾಟಿ, ಅಗತ್ಯಕ್ಕೂ ಹೆಚ್ಚು ಸಾಕ್ಷ್ಯವಾಗಬಹುದಾದ ಅವನ ಪರಿಚಯ ವಿವರಗಳನ್ನು ಹಾಗೂ ಇತರ ಕಾಗದ ಪತ್ರಗಳನ್ನು ಸಣ್ಣ ತುಂಡುಗಳನ್ನಾಗಿ ಹರಿದು ಡ್ಯಾನ್ಯೂಬ್ ನದಿಗೆ ಎಸೆದೆ.
****
ಹಠಾತ್ತನೆ ರೈಲು ನಿಲ್ದಾಣದ ಲೌಡ್ ಸ್ಪೀಕರ್ನಿಂದ ಬಂತು ಸಣ್ಣದಾದ ಕಿರಿಕ್ ಶಬ್ದ. ಹೆಸರುಗಳನ್ನು ಸಾಲು ಸಾಲಾಗಿ ಜೋರಾಗಿ ಓದುವ ಸದ್ದಿನಿಂದ ನಾನು ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಬಂದು ಎಚ್ಚರಗೊಂಡೆ.
ನನ್ನ ಹೊಟ್ಟೆಯಲ್ಲಿ ಅದೇನೋ ತಳಮಳ. ಏಕೆಂದರೆ ನನ್ನ ಹೆಸರು ಇಂಗ್ಲೀಷ್ ವರ್ಣಮಾಲೆಯ ಆಲ್ಫಾಬೆಟ್ ಪ್ರಕಾರ ಕೊನೆಯ ಅಕ್ಷರದಿಂದ ಆರಂಭವಾಗಿತ್ತು.
ಕೊನೆಗೂ ಆ ಕರ್ಕಶ ಧ್ವನಿಯು ಕೂಗಿತು:
"ಝಿನ್ನರ್ — ಆಸ್ಕರ್ ಝಿನ್ನರ್!"
ನಾನು ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯ ಕಾದು ನೋಡಲು ಮುಂದಾದೆ. ಅಂದರೆ ಬೇಕಂತಲೆ ಕಾಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹೃದಯ ಬಡಿತ ಹೆಚ್ಚಿತ್ತು, ಕಿವಿಗಳು ಎಚ್ಚರವಾಗಿ, "ಯಾರೂ ಉತ್ತರ ಕೊಡದೇ ಇರಲಪ್ಪಾ ದೇವರೇ." ಎಂದು ಮನಸ್ಸು ಮೌನ ಪ್ರಾರ್ಥನೆ ಮಾಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಹೆಸರಿನ ಕರೆ ಬಂತು, ಈ ಸಾರಿ ಸ್ಪಲ್ಪ ಕೋಪದಿಂದ ಕರ್ಕಶವಾಗಿತ್ತು ಧ್ವನಿ
"ಝಿನ್ನರ್!"
ನಾನು ಮುಂದೆ ಬಂದು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೇಳಿದೆ:
"ಇಲ್ಲಿ!"
ನಿಜವಾದ ಝಿನ್ನರ್ ನಿಂದ ನನಗೆ ಸವಾಲೇ ಬರಲಿಲ್ಲ.
ನಮ್ಮನ್ನು ಹತ್ತುಜನರ ಗುಂಪುಗಳನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿದರು. ನಂತರ ರೈಲು ಡಬ್ಬಿಗಳಲ್ಲಿ ತಳ್ಳಿದರು.
ನಾನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ನನ್ನೊಳಗೇ ಕಥೆಯನ್ನು ಪುನರುಚ್ಚರಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ:
"ನಾನು ಪೋಟ್ರೇಟ್ ಚಿತ್ರಕಾರ. ನಾನು ಗ್ರಾಟ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದವನು. ನನ್ನ ತಂದೆ ವಾಸ್ತುಶಿಲ್ಪಿ…"
ರೈಲು ಫ್ಲಾಟ್ ಫಾರ್ಮಿನಿಂದ ಹೊರಡುವ ಮೊದಲು ಒಮ್ಮೆ ಶಿಳ್ಳೆ ಕೂಗಿತು. ರೈಲು ಹೊರಡುವ ಸೂಚನೆ ಅದು. ಅದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಕಡೆಯ ಬೋಗಿಯಿಂದ ರಷ್ಯನ್ ಸೈನಿಕರ ಭಾರೀ ಧ್ವನಿಗಳು ಕೇಳಿಬಂದವು.
ನಾಲ್ವರು ಸೋವಿಯತ್ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ನಮ್ಮ ಡಬ್ಬಿಯ ಬಾಗಿಲನ್ನು ದಾಟಿ ಮುಂದಿನ ಬೋಗಿಯೊಳಗೆ ಹೋದರು. ಒಳಗಿದ್ದವರನ್ನು ಪಕ್ಕಕ್ಕೆ ಎಳೆದು ಹಾಕಿ, ಅಲ್ಲಿನ ಸೀಟುಗಳಲ್ಲಿ ತಾವು ಕುಳಿತುಕೊಂಡರು.
ಸ್ವಲ್ಪ ಸಮಯದ ನಂತರ ಹಾಸ್ಯ–ನಗೆಯೊಂದಿಗೆ ಗಾಜುಗಳ ಜರ್ಜರ ಸದ್ದು ಕೇಳಿತು. ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಶಿಳ್ಳೆ ಕೂಗಿ, ರೈಲು ಅಲುಗಾಡಿ ಪ್ರಯಾಣ ಆರಂಭಿಸಿತು..
ರೈಲು ವೇಗ ಪಡೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ನಾನು ಮನಸ್ಸಲ್ಲಿ ಹಿಂತಿರುಗಿ ಯೋಚಿಸಿದೆ — ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ದೇಶವನ್ನು ನಾನು ಯಾವಾಗ ನೋಡಬಲ್ಲೆ?
ಆದರೆ ಆ ದುಃಖದ ಭಾವನೆಗೆ ಇಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶವಿರಲಿಲ್ಲ. ನಾನು ಈಗ ಫರೆನ್ಸ ಲಾಸ್ಲೋ ಅಲ್ಲ. ನಾನು ಆಸ್ಕರ್ ಝಿನ್ನರ್.
ರೈಲು ಕೆಲೆನ್ಫೋಲ್ಡ್ ನಿಲ್ದಾಣದಲ್ಲಿ ನಿಂತಿತು. ಇದು ಮೊದಲ ತಪಾಸಣೆ ನಡೆಯುವ ಜಾಗ.
ಅಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿನ ಸಮಯ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳಲಿಲ್ಲ. ಓರ್ವ ಸೋವಿಯತ್ ಅಧಿಕಾರಿ ಹಾಗೂ ಅವನ ಜರ್ಮನ್ ಅನುವಾದಕ ಬಂದು ಸೇರುವಾಗ, ದಾರಿಗಳಲ್ಲಿ ಶಸ್ತ್ರಾಸ್ತ್ರಧಾರಿಗಳಾದ ಸೈನಿಕರು ನಿಂತಿದ್ದರು.
ಆ ಅಧಿಕಾರಿ, ಕಲ್ಲಿನಂತವನು. ಒರಟು ಮುಖವಿರುವ ದೃಢಕಾಯ ವ್ಯಕ್ತಿ, ಎದುರಿಗೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಮಹಿಳೆಯಿಂದ ಪ್ರಶ್ನೆ ಆರಂಭಿಸಿದ.
ಅವನ ಕೈಯಲ್ಲಿ ಬಲಹೀನ ಕಾಗದದ ಜೀವಚರಿತ್ರೆಯ ಪುಟಗಳು ಇದ್ದವು. ಅವನು ರಷ್ಯನ್ನಲ್ಲಿ ಪ್ರಶ್ನೆ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದ, ಅನುವಾದಕ ಅದನ್ನು ಜರ್ಮನ್ ಗೆ ಭಾಷಾಂತರಿಸುತ್ತಿದ್ದ.
ಅವನು ನನ್ನ ಪಕ್ಕದ ಕಿಟಿಕಿ ಜೊತೆ ಕುಳಿತಿದ್ದವನ ಕಡೆಗೆ ಬಂದಾಗ, ನಾನು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ತಯಾರಾಗುತ್ತಿದ್ದೆ:
"ನಾನು ಚಿತ್ರಕಾರ. ನಾನು ಆಸ್ಟ್ರಿಯಾದ ಗ್ರಾಟ್ಸ್ ನಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ನನ್ನ ಹೆಸರು … ನನ್ನ ಹೆಸರು…"
ಅಯ್ಯಯ್ಯೋ… ಇದೇನಿದು.. ತಕ್ಷಣವೇ ಮುಖದಲ್ಲಿ ಬೆವರು ಹರಿಯಿತು. ಹೃದಯ ಗಂಟಲೊಳಗೆ ಬಿದ್ದುಕೊಂಡಂತೆ ಚಡಪಡಿಕೆ ಶುರುವಾಯಿತು.
ಮರೆಮಾಡಿದ ಆತಂಕದಿಂದ ಉಂಟಾದ ವಿಶಿಷ್ಟವಾದ ಮಾನಸಿಕ ಅಡ್ಡಿಯೊಂದು ಬಂತು — ಹೊಸ ಹೆಸರು ಪಡೆದುಕೊಂಡು ಚಹರೆ ಬದಲಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದ ನಾನು ಝಿನ್ನರ್ ಕುರಿತು ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ನೆನಪಿಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ, ಆದರೆ ಅವನ ಹೆಸರು ಮಾತ್ರ ನನಗೆ ನೆನಪಾಗುತ್ತಿರಲಿಲ್ಲ.
ಅಷ್ಟರಲ್ಲಿ ಅಧಿಕಾರಿ ಮುಂದಿನ ಮಹಿಳೆಯನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸುತ್ತಿದ್ದಾನೆಂಬುದನ್ನು ನಾನು ದೂರದಿಂದ ಕೇಳಿ ಬರುತ್ತಿದ್ದ ತಣ್ಣನೆಯ ಧ್ವನಿಯನ್ನು ಕೇಳಿ ಅರಿತುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೆ,
ನಾನು ಪ್ರಾರ್ಥಿಸಿದೆ:
"ದೇವರೆ, ನನ್ನ ಹೆಸರು ಏನು? ನಾನು ಚಿತ್ರಕಾರ. ನನ್ನ ಹೆಸರು …"
ಉಹೂ.. ಪ್ರಯೋಜನವಿಲ್ಲ. ಹೆಸರು ನೆನಪಾಗುತ್ತಲೇ ಇಲ್ಲ.
ಆ ಕ್ಷಣದಲ್ಲೇ ಹತ್ತಿರದ ಬೋಗಿಯ ಬಾಗಿಲು ತೆಗೆದ ಶಬ್ದ
ಸ್ವಲ್ಪ ಮಾತುಕತೆ ನಡೆದು, ಕೆಂಪು ಸೇನೆಯ ಒಬ್ಬ ಕರ್ನಲ್ ನಮ್ಮ ಡಬ್ಬಿಯೊಳಗೆ ತಲೆ ಹಾಕಿ ಕೇಳಿದ:
"ವೇರ್ ಶ್ಪಿಲ್ಟ್ ಷಾಕ್? ( ಯಾರಿಗೆ ಚೆಸ್ ಆಡೋಕೆ ಬರುತ್ತೆ?)"
ನಮ್ಮ ತಪಾಸಣಾಧಿಕಾರಿ ಆ ಅಡ್ಡಿಪಡಿಸಿದ ಧ್ವನಿಯ ಕಡೆಗೆ ತಿರುಗಿ ಕಟುವಾಗಿ ನೋಡಿದ, ಆದರೆ ಅವನ ಸೈನಿಕ ಮೇಲಾಧಿಕಾರಿಯ ದೃಷ್ಟಿಯಡಿಯಲ್ಲಿ ಗೌರವದಿಂದ ಹಿಂದೆ ಸರಿದ. ಬಾಗಿಲಿಗೆ ಸಮೀಪ ಕುಳಿತಿದ್ದು ನಾನು ಆಗಿದ್ದರಿಂದ, ಕರ್ನಲ್ ನ ಮುಂದಿನ ಪ್ರಶ್ನೆ ನನಗೇ ಇರಬಹುದೆಂದು ತೋರ್ಪಟ್ಟಿತು.
“ಶ್ಪೀಲನ್ ಸೀ ಷಾಖ್?” (ಚೆಸ್ ಆಡ್ತೀರಾ) ಎಂದು ಆತ ಕೇಳಿದ.
ನಾನು ಹತ್ತು ವರ್ಷಗಳಿಂದ ಚದುರಂಗ ಆಡಿರಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಇದರಿಂದ ಯಾವತ್ತೂ ಪ್ರಯೋಜನವಾಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಯೇ ನನಗೆ ಬೇಕಿದ್ದ ಉಸಿರಾಟದ ಅವಕಾಶ ನೀಡಿತ್ತು. ಬೋಗಿಯಲ್ಲಿ ಯಾರೂ ಉತ್ತರಿಸಲಿಲ್ಲ.
“ಯಾ. ಇಶ್ ಶ್ಪೀಲೆ ಷಾಖ್,” (ನಾನು ಆಡಬಲ್ಲೆ) ಎಂದು ನಾನು ಹೇಳಿದೆ.
ಕರ್ನಲ್ ಕೈ ಬೀಸಿ ನನ್ನನ್ನು ತನ್ನೊಂದಿಗೆ ಬರಲು ಸೂಚಿಸಿದ. ನಾನು ಹಿಂಬಾಲಿಸಿದೆ
ರಷ್ಯನ್ನರ ಬೋಗಿಯಲ್ಲಿ ಇನ್ನಿಬ್ಬರು ಕರ್ನಲ್ಲುಗಳು ಮತ್ತು ಮೆಡಲ್ ಗಳಿಂದ ಕಂಗೊಳಿಸುತ್ತಿದ್ದ ಒಬ್ಬ ಜನರಲ್ ಇದ್ದ — ಐವತ್ತರ ವಯಸ್ಸಿನ ಆತ ಗಾತ್ರದಲ್ಲಿ ದೈತ್ಯನಾಗಿದ್ದರೂ ಇನ್ನೂ ಬಲಿಷ್ಠನಾಗಿ ಕಾಣುತ್ತಿದ್ದ. ಚೆಸ್ ಆಡಲು ಉತ್ಸುಕನಾಗಿದ್ದವನು ಇವನೇ ಇರಬೇಕು, ಏಕೆಂದರೆ ನನಗೆ ಎದುರು ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಅವನೇ ಸೂಚಿಸಿದ.
ನನ್ನ ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿ ಡಜನ್ ಗಟ್ಟಲೆ ಸ್ಯಾಂಡ್ವಿಚ್ ಹಾಗೂ ಒಂದು ಸಿಹಿತಿಂಡಿಗಳ ಪೆಟ್ಟಿಗೆ ಇತ್ತು. ಕಿಟಕಿಯ ಕೆಳಗೆ ಇರುವ ಚಿಕ್ಕ ಟೇಬಲ್ ಮೇಲೆ ಗ್ಲಾಸ್ಗಳು, ವೋಡ್ಕಾ, ಹಂಗೇರಿಯನ್ ಬ್ರಾಂಡಿ ಮತ್ತು ವೈನ್ ಇದ್ದವು.
ಜನರಲ್ ನನ್ನನ್ನು ಕ್ಷಣಕಾಲ ಅವಲೋಕಿಸಿ ನೋಡುವುದರೊಂದಿಗೆ ಆಹಾರ ಮತ್ತು ವೋಡ್ಕಾವಿನ ಕಡೆ ತೋರಿಸಿದ.
“ದವೈ,” (ತಗೋ, ತಿನ್ನು) ಎಂದು ಅವನು ರಷ್ಯನ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಘರ್ಜಿಸಿದ.
ಯಾವ ಕ್ಷಣದಲ್ಲಾದರೂ ಒಬ್ಬ ರಷ್ಯನ್ ನನ್ನ ಹೆಸರನ್ನು ಕೇಳಬಹುದು ಅಥವಾ ಅದಕ್ಕಿಂತಲೂ ಭಯಾನಕವಾಗಿ — ತಪಾಸಣಾಧಿಕಾರಿ ಒಳನುಗ್ಗಬಹುದು ಎಂಬ ಭಯಂಕರ ಭಯದಲ್ಲಿ, ನಾನು ಕೂತು ತಿಂದೆ.
ರೈಲು ಮತ್ತೆ ಚಲಿಸಲು ಆರಂಭಿಸಿದಾಗ, ಜನರಲ್ ಚೆಸ್ ಬೋರ್ಡ್ ತೆಗೆದು ಕಾಯಿಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಒಪ್ಪವಾಗಿ ಇಡಲು ಪ್ರಾರಂಭಿಸಿದ.
“ದೇವರೆ, ಕಾಪಾಡು,” ಎಂದು ನಾನು ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹೇಳಿಕೊಂಡೆ. “ಇದು ನನ್ನ ಜೀವನದ ಆಟ. ಇದನ್ನು ನಿಜವಾಗಿಯೂ ಉತ್ತಮವಾಗಿ ಆಡಬೇಕು. ಆದರೆ ಗೆಲ್ಲುವುದೂ ಸಹ ನನಗೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ.”
ನನ್ನ ಜೀವಮಾನದಲ್ಲಿ ಯಾವುದೇ ರಷ್ಯನ್, ಅಥವಾ ರಷ್ಯನ್ ಆಟಗಾರ ಯಾವತ್ತಿಗೂ ಸೋಲುವುದನ್ನು ಇಷ್ಟಪಡದೇ ಹೋರಾಡುವುದನ್ನು ಕಂಡಿದ್ದೆ. ಚೆಸ್ ನಲ್ಲಂತೂ ಅದು ಸಾಧ್ಯವೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಸುದೀರ್ಘವಾಗಿ ಕುಳಿತುಕೊಂಡಷ್ಟೂ ನನ್ನ ಬದುಕಿನ ಕ್ಷಣಗಳು ಕೊಂಚವಾದರೂ ದೀರ್ಘವಾಗಬಹುದು ಎಂದು ಆಲೋಚಿಸಿದೆ. ಸಾಧ್ಯವಾದಷ್ಟೂ ಪಂದ್ಯಗಳನ್ನು ದೀರ್ಘ ಅವಧಿ ತನಕ ಮುಂದುವರಿಸುವ ಆಲೋಚನೆ ಮಾಡಿದೆ.
ಆಟ ಮುಂದುವರಿದಂತೆ, ನನ್ನ ಹಳೆಯ ತಂತ್ರಗಳು ನಿಧಾನವಾಗಿ ನೆನಪಿಗೆ ಬಂದವು. ಇತರ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ಗಾಢ ಮೌನದಲ್ಲಿ ಆಟವನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರು, ಬಹುಶಃ ಜನರಲ್ ಚದುರಂಗದ ಮಾಂತ್ರಿಕನೆಂದು ನಂಬಿಕೊಂಡಿದ್ದರು. ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಅವನು ಒಳ್ಳೆಯ ಆಟಗಾರನಾಗಿದ್ದ, ಆದರೆ ಪ್ರತಿಯೊಂದು ಲಾಭವನ್ನು ಪಡೆಯಲು ನಾನು ಆತನಿಗೆ ಅವಕಾಶ ಕೊಡದಂತೆ ತಿಣುಕಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದೆ.
ಸಮಯ ಸರಿಯುತ್ತಿರುವುದರ ಅನುಭವ ನನಗಾಯಿತು. ಹಠಾತ್ ಗಮನಿಸಿದಾಗ ರೈಲು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಗ್ಯೋರ್ (Györ) ತಲುಪುತ್ತಿತ್ತು — ಇದು ನಮ್ಮ ಎರಡನೇ ಸಾರಿ ತಪಾಸಣಾ ನಡೆಸುವ ಕೇಂದ್ರ ಇತ್ತು. ನನ್ನ ಮನಸ್ಸು ವೇಗವಾಗಿ ಓಡುತ್ತಿತ್ತು.
ಇದೇ ಸಮಯದಲ್ಲಿ ಬಾಗಿಲು ಸರ್ರನೆ ತೆರೆದುಕೊಂಡಿತು. ಆಸ್ಟ್ರಿಯನ್ ಗುಂಪಿನ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕ ಒಳಬಂದು ಬಿಗಿಯಾಗಿ ಹೇಳಿದ:
“ಈ ವ್ಯಕ್ತಿಯನ್ನು ಇನ್ನೂ ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡಿಲ್ಲ.”
ಆದರೆ ನಾನು ವ್ಯರ್ಥವಾಗಿ ಚಿಂತೆ ಮಾಡಿದ್ದೆ. ಜನರಲ್ ಎದ್ದು ತನ್ನ ದೊಡ್ಡ ಕರಡಿಯಂತೆ ಕೂದಲನ್ನು ಹೊಂದಿದ್ದ ಕೈಯನ್ನು ಆ ಅಧಿಕಾರಿಯ ಎದೆಯ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟು ಅವನನ್ನು ಹಿಂದಕ್ಕೆ ತಳ್ಳಿಬಿಟ್ಟ. ನಂತರ ಬಾಗಿಲು ಒಡೆಯುವಂತೆ ಮುಚ್ಚಿ, ಚೆಸ್ ಬೋರ್ಡ್ ಕಡೆಗೆ ತೋರಿಸಿದ.
“ದವೈ ಮಾಗ್ಯಾರ್ ಹಂಗೇರಿಯನ್?,” (‘ನಿನ್ನ ನಡೆ, ನೀನು ಹಂಗೇರಿಯನ್ನಾ?ʼ’) ಎಂದು ಅವನು ಘರ್ಜಿಸಿದ.
ಹಂಗೇರಿಯನ್ನ? ನಿಜ, ನಾನು ಹಂಗೇರಿಯಿಂದ ಬರುತ್ತಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಅದು ಅವನ ನಾಲಿಗೆಯ ತಪ್ಪೋ ಅಥವಾ ಅರ್ಥಪೂರ್ಣ ಮಾತೋ ಎನ್ನುವುದರಿಂದ ನನ್ನ ತಲೆಯ ಕೂದಲು ನಟ್ಟಿಗೇರಿದಂತಾಯಿತು. ಅವನು ನನ್ನನ್ನು ಗುರುತಿಸಿದನಾ? ಅಥವಾ ಸಹಜವಾಗಿ ಕೇಳಿದನಾ ಎನ್ನುವುದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆದರೆ ಮೈಯೆಲ್ಲ ಛಳುಕೆದ್ದು, ಸಣ್ಣದಾಗಿ ಬೆವರಲು ಆರಂಭಿಸಿದ್ದೆ.
ಮೊದಲ ಆಟ ಮುಗಿದಾಗ, ಜನರಲ್ ಗೆದ್ದ. ನಂತರ ಜರ್ಮನ್ ತಿಳಿದಿದ್ದ ಅಧಿಕಾರಿಗೆ ಏನೋ ಮಾತು ಹೇಳಿದರು.
ಅವನು ಅನುವಾದಿಸಿದ:
“ಜನರಲ್ ಗೆ ನಿನ್ನ ಆಟದ ಶೈಲಿ ಇಷ್ಟವಾಗಿದೆ. ಅವನು ನಿನ್ನೊಂದಿಗೆ ಮತ್ತೊಂದು ಆಟ ಆಡಲು ಬಯಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ.”
ಆದರೆ ಮತ್ತೆ ಆಟ ಪ್ರಾರಂಭಿಸುವ ಮೊದಲು, ಜನರಲ್ ಮದ್ಯಪಾನ ಮಾಡುವಂತೆ ಒತ್ತಾಯಿಸಿದ.
ವೋಡ್ಕಾದಿಂದ ಬಂದ ಧೈರ್ಯದ ಬಿಸಿ ಶಕ್ತಿಯಿಂದ ನನ್ನ ಮನಸ್ಸಿನ ಕಡಿವಾಣ ತಪ್ಪಿಹೋಯಿತು. ಅನಾಯಾಸವಾಗಿ ಈ ಸಾರಿ ನಾನು ಆಟದಲ್ಲಿ ಸಂಪೂರ್ಣ ತೊಡಗಿಕೊಂಡೆ. ಆಟ ಸಾಗಿದ ನಂತರ ಹಠಾತ್ ನಾನು ಗೆಲ್ಲುವ ಸನಿಹದಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ ಎನ್ನುವುದರ ಅರಿವು ಬಂತು.
ನಾವು ಕೊನೆಯ ನಿರ್ಣಾಯಕ ಹೆಜ್ಜೆಗಳಲ್ಲಿ ಇರುವಾಗ ರೈಲು ನಿಧಾನವಾಗಿ ಹೆಗ್ಯೇಶಾಲೊಮ್ ತಲುಪಿತು — ಇಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಕೊನೆಯ ತಪಾಸಣಾ ಕೇಂದ್ರ ಇತ್ತು.
ಇಲ್ಲಿ ನಾನು ಗೆಲ್ಲುವುದೋ ಸೋಲುವುದೋ ನಿರ್ಧಾರವಾಗುತ್ತಿತ್ತು — ಕೇವಲ ಒಂದು ಆಟವಲ್ಲ, ನನ್ನ ಸಂಪೂರ್ಣ ಜೀವನವನ್ನೂ ಕೂಡ
ಈ ಬಾರಿ ಡಜನ್ಗಟ್ಟಲೆ ಕೆಂಪು ಸೇನೆಯ ಸೈನಿಕರು — ಅವರ ಭುಜದ ಮೇಲೆ ರೈಫಲ್ಗಳು, ಸೊಂಟದ ಬೆಲ್ಟ್ನಲ್ಲಿ ಗ್ರನೆಡ್ಗಳು — ರಷ್ಯನ್, ಜರ್ಮನ್ ಸೇರಿದಂತೆ ಹಲವು ಭಾಷೆಗಳನ್ನು ಬಲ್ಲ ದುಬಾಷಿಗಳು ಹಾಗೂ ಭದ್ರತಾ ಅಧಿಕಾರಿಗಳ ದಂಡನ್ನು ಮುನ್ನಡೆಸುತ್ತ ಹಾದುಹೋದರು.
ಅವರು ನಮ್ಮ ಬೋಗಿಯೊಳಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಇಣುಕಿದ ಶಾಸ್ತ್ರವನ್ನು ಮಾಡಿ ಮುಂದೆ ಹೋದರು.
ಮುಂದಿನ ಡಬ್ಬಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಕಿಡಿಗೇಡಿಯಾದ ಗುಂಪಿನ ಮೇಲ್ವಿಚಾರಕನು ಅಧಿಕಾರಿಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಕುಳಿತಿದ್ದ ಆಸ್ಟ್ರಿಯನ್ನ ಬಗ್ಗೆ ಅಧಿಕಾರಿಗಳಿಗೆ ಹೇಳಿಬಿಟ್ಟದ್ದನೇನೋ. ಗಾರ್ಡುಗಳಲ್ಲಿ ಒಬ್ಬನು ಬಂದು ಪರಿಶೀಲನೆ ನಡೆಸಲು ಪ್ರಯತ್ನಿಸಿದ.
ಅವನು ಬಾಗಿಲಿನ ಬಳಿಗೆ ಬಂದು ತಕ್ಷಣ ಸಲ್ಯೂಟ್ ಹೊಡೆದು, ವೇಗವಾಗಿ ರಷ್ಯನ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮಾತನಾಡಲಾರಂಭಿಸಿದ. ಜೊತೆಗೆ ಬೆರಳು ನನ್ನತ್ತ ತೋರಿಸುತ್ತಿದ್ದ.
ಮತ್ತೆ ನನ್ನ ಮೆದುಳು-ಮನಸ್ಸು ಭೀತಿಯಿಂದ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿತು. ಈ ಬಾರಿ ಜನರಲ್ ಖಂಡಿತವಾಗಿಯೂ ಅವರಿಗೆ ನನ್ನನ್ನು ವಿಚಾರಿಸಲು ಬಿಡುತ್ತಾನೆ ಎಂಬ ಭಯ ನನ್ನೊಳಗಿತ್ತು — ಹೀಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಅಡ್ಡಿಪಡಿಸುವುದನ್ನು ತಡೆಯಲು.
“ನಾನು ಪೋಟ್ರೇಟ್ ಚಿತ್ರಕಾರ… ನನ್ನ ಹೆಸರು…” — ನನ್ನೊಳಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಪ್ರಯತ್ನ ಪ್ರಾರಂಭವಾಯ್ತು. ಆದರೆ ಹೆಸರು ಮಾತ್ರ ಇನ್ನೂ ನೆನಪಿಗೆ ಬರಲಿಲ್ಲ.
ಗಾರ್ಡ್ ಮಾತನಾಡುತ್ತಿದ್ದಂತೆ, ಜನರಲ್ ಮುಖ ನಿಧಾನವಾಗಿ ನೇರಳೆ ಬಣ್ಣಕ್ಕೆ ತಿರುಗುತ್ತಿತ್ತು. ಅವನು ಏನು ಹೇಳುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎಂಬುದು ನನಗೆ ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ, ಆದರೆ ಇದು ಜನರಲ್ ಕೋಪವನ್ನು ಉಕ್ಕಿಸುವಂತೆಯೇ ಇತ್ತು. ಅವನ ಕಣ್ಣುಗಳು ಬೆಂಕಿಯಾಗಿದ್ದು ನನ್ನತ್ತ ತಿರುಗುತ್ತಿತ್ತು. ನಂತರ, ಅವನು ಎಚ್ಚರಿಕೆಯಿಂದ ಚದುರಂಗದ ಫಲಕವನ್ನು ಕಿಟಕಿಯ ಕೆಳಗಿನ ಮೇಜಿನ ಮೇಲೆ ಇಟ್ಟು, ಎದ್ದು ನಿಂತನು.
“ಇದೆ ನನ್ನ ಕೊನೆ.. ಆಯ್ತು.. ಮುಗೀತು… ಇಲ್ಲಿಯವರೆಗೆ.. ಇಷ್ಟು ಹತ್ತಿರ ಬಂದು ಇಷ್ಟೇ ದೂರ ಹೋಗುತ್ತೇನೆ…” ಎಂದು ನಾನು ನಿಶ್ಶಬ್ದವಾಗಿ ಯೋಚಿಸಿದೆ.
ಜನರಲ್ ತನ್ನ ಕೈಯನ್ನು ದೀರ್ಘವಾಗಿ ಎಳೆದು, ಗಾಳಯಲ್ಲಿ ಬೀಸಿ ಜೋರಾಗಿ ಗುದ್ದಿದ ಅದು ಗಾರ್ಡ್ನ ಬಾಯಿಗೆ ನೇರವಾಗಿ ಬಡಿದು, ಅವನು ಹಿಂಬದಿಗೆ ಜಾರಿಕೊಂಡು ಹಿಂಭಾಗದ ರೈಲ್ವೆ ಬೋಗಿಯ ಆಚೆಗಿನ ಗೋಡೆಗೆ ಅಪ್ಪಳಿಸಿದ.
ಜನರಲ್ ಬಾಗಿಲನ್ನು ಅಷ್ಟು ಬಲದಿಂದ ರಪ್ಪನೆ ಮುಚ್ಚಿದ. ಆದನ ಆರ್ಭಟಕ್ಕೆ ಒಮ್ಮೆ ನಮ್ಮ ಬೋಗಿಯ ಕಿಟಕಿಗಳೆಲ್ಲ ಕಟಕಟಿಸಿದವು.
ನಂತರ ಅವನು ತನ್ನ ಆಸನಕ್ಕೆ ಹಿಂತಿರುಗಿ, ತನ್ನೊಳಗೇ ಏನೋ ರಷ್ಯನ್ ಭಾಷೆಯಲ್ಲಿ ಮಣಮಣಿಸುತ್ತ ಬೈದುಕೊಳ್ಳುವಂತೆ ಮಾತನಾಡುತ್ತ ಕುಳಿತ.
ಮತ್ತೆ ಚದುರಂಗದ ಫಲಕವನ್ನು ಎತ್ತಿಕೊಂಡು ಕಾಯಿಗಳನ್ನು ನಿಲ್ಲಿಸಿ, ಗಮನಿಸಿ, ನಡೆಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಆಲೋಚಿಸತೊಡಗಿದ.
ನಾನು ಒಮ್ಮೆ ನಿಟ್ಟುಸಿರುಬಿಟ್ಟೆ. ವೇಗವಾಗಿದ್ದ ನನ್ನ ಎದೆಬಡಿತ ಸಹಜ ಸ್ಥಿತಿಗೆ ಮರಳುತ್ತಿತ್ತು. ಆಯ್ತು, ಇನ್ನು ಯಾರೂ ನಮ್ಮ ಬೋಗಿಯ ಒಳಕ್ಕೆ ಬರುವುದಿಲ್ಲ, ನನ್ನನ್ನು ತಪಾಸಣೆ ಮಾಡುವುದಿಲ್ಲ. ನಾನು ಬಯಸಿದ್ದ ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ, ಬೇರೆ ದೇಶಕ್ಕೆ ಹೋಗುವ ನನ್ನ ಬಯಕೆಗೆ ಇನ್ನು ತಡೆಯೇ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನುವ ಭಾವನೆ ಬಂದು ಹೆಮ್ಮೆಯೆನ್ನಿಸಿತು. ರೈಲು ವೇಗ ಪಡೆದಂತೆ, ಇಷ್ಟು ಹೊತ್ತಿನ ಭೀಕರ ಒತ್ತಡದಿಂದ ನನಗೆ ಮುಕ್ತಿ ದೊರೆತಿತು. ಮೊದಲ ಬಾರಿಗೆ ನಾನು ನಕ್ಕೆ..
ಜನರಲ್ ಚೆಸ್ ಬೋರ್ಡಿನಿಂದ ತಲೆ ಎತ್ತಿ, ನನ್ನ ನಗುವಿಗೆ ಪ್ರತಿಯಾಗಿ ನಕ್ಕ ಬಳಿಕ ಅವನು ಪಕ್ಕದಲ್ಲಿದ್ದ ಯುವ ಅಧಿಕಾರಿಗೆ ಏನೋ ಹೇಳಿದ.
ಅವನು ನನ್ನತ್ತ ತಿರುಗಿ ಹೇಳಿದ:
“ಜನರಲ್ ಕೇಳ್ತಾ ಇದ್ದಾರೆ- ವಿಯೆನ್ನಾದಲ್ಲಿ ಯಾವಾಗಲಾದರೂ ಅವರೊಂದಿಗೆ ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಆಟ ಆಡುವ ಆಸಕ್ತಿ ನಿಮಗಿದೆಯಾ? ಅವರು ನಿಮ್ಮನ್ನು ಎಲ್ಲಿ ಸಂಪರ್ಕಿಸಬಹುದು?”
ಈ ಸಾರಿ ನನಗೆ ಭಯ ಆಗಲಿಲ್ಲ. ಪ್ರಸಿದ್ಧವಾದ ವಿಯೆನ್ನಾದ ಒಂದು ಹೋಟೆಲ್ ಹೆಸರನ್ನು ನುಡಿದೆ.
“ಮತ್ತೆ… ನಿಮ್ಮ ಹೆಸರು?” ಎಂದು ಯುವ ಅಧಿಕಾರಿ ಥಟ್ಟನೆ ಕೇಳಿದ.
ಈಗ ತಿಳಿಯಾಗಿತ್ತು. ಯಾವುದೆ ಭಯ, ಭೀತಿ, ದುಗುಡ, ದುಮ್ಮಾನ ಏನೂ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಬರೀ ಎರಡೇ ಎರಡು ಶಬ್ದ..! ಈ ಹೆಸರನ್ನು ನಾನು ಮರೆತಿದ್ದೆನಲ್ಲ, ಇಷ್ಟು ಸರಳ ಹೆಸರು.. ಎಂದುಕೊಂಡು ತಕ್ಷಣವೇ ಹೇಳಿದೆ.
“ನನ್ನ ಹೆಸರು,” “ಆಸ್ಕರ್ ಝಿನ್ನರ್.”
(ಪ್ರಸಿದ್ಧ ಕಥೆಯೊಂದರ ಕನ್ನಡ ಅನುವಾದ ಮಾಡುವ ಪ್ರಯತ್ನ ಮಾಡಿದ್ದೇನೆ. ಹೇಗಿದೆ ಓದಿ ಹೇಳಿ)
