 |
| (ಚಿತ್ರ : ವಿನಾಯಕ ಹೆಗಡೆ) |
ನಿಜವಾ ಇದು. ನನ್ನೆದುರು ನಿಂತಿದ್ದು ನೀನೇ ಹೌದಾ ಎಂದು ಮತ್ತೆ ಮತ್ತೆ ಪರೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಿಕೊಂಡು ಪತ್ರಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ ಗೆಳತಿ. ಕನಸಲ್ಲ. ಸತ್ಯ ಎನ್ನುವುದು ರುಜುವಾತಾದಾಗ ನನಗಾದ ರೋಮಾಂಚನ ಬಣ್ಣಿಸಲು ಪದಗಳು ಸಾಲುತ್ತಿಲ್ಲ.
ಗೆಳತಿ, ನೀನು ನನ್ನ ಪರಿಚಯವಾಗಿದ್ದು ಹೇಳಿಯೇಬಿಡುತ್ತೀನಿ. ಇಲ್ಲವಾದರೆ ಏನೋ ಬಾಕಿ ಉಳಿಸಿದ ಹಾಗೆ ಆಗುತ್ತದೆ ನೋಡು. ಆವತ್ತು ಇದ್ದಕ್ಕಿದ್ದಂತೆ ನನಗೆ ಮಿಸ್ ಕಾಲ್ ಬಂದಿತ್ತು. ನಾನು ಅದಕ್ಕೆ ತಿರುಗಿ ಪೋನ್ ಮಾಡಿದ್ದಾಗ `ಹಲೋ..' ಎಂದಿದ್ದು ನೀನೇ ಅಲ್ಲವಾ.. ಅದೆಂತಹ ಇಂಪಾದ ಮಾತು ನಿನ್ನದು. ನಾನು ಪೋನ್ ಮಾಡುತ್ತಿದ್ದವನು ಒಮ್ಮೆ ಸುಮ್ಮನಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೆ. ನೀನೆ ಮುಂದುವರಿದು `ಯಾರಿದು ಮಾತಾಡ್ರೀ..' ಎಂದಿದ್ದೆ. ಕೊನೆಗೆ ನಾನು ನಿನ್ನ ಬಳಿ `ಮೊಸ್ ಕಾಲು ಕೊಟ್ಟವರು ನೀವು. ನನ್ನ ಬಳಿ ಯಾರು ಅಂತ ಕೇಳಿದರೆ ಹೇಗೆ..?' ಎಂದಿದ್ದೆ. ನಿನಗೆ ಆಗ ಸಿಟ್ಟು ಬಂದಿತ್ತೋ, ಗೊಂದಲವಾಗಿತ್ತೋ ನನಗೆ ನೆನಪಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೆ ನೀನು `ಹೇಯ್ ನೀವು ಅವರಲ್ಲವಾ...' ಎಂದಿದ್ದೆ. ನಾನು ಹೌದು ಎಂದಾಗ `ನಿಮ್ಮ ಬರವಣಿಗೆಗೆ ನಾನು ಬಹಳ ಫಿದಾ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ನಿಮ್ ಕಥೆ ಚನ್ನಾಗಿದೆ ಕಣ್ರೀ ಎಂದಿದ್ದೆ..' ಅಲ್ಲವಾ. ಆಗಲೇ ನಿನ್ನ ಇಂಪಾದ ಮಾತಿಗೆ ನಾನು ಮರುಳಾಗಿದ್ದೆ. ಹೆಸರೇನು ಅಂತ ಕೇಳಿದಾಗ `ಪಾರಿಜಾತ..' ಅಂದಿದ್ದೆ. ನಾನು ಬೆರಗಿನಿಂದ `ಅಂತಹ ಹೆಸರು ಇಡ್ತಾರಾ..' ಎಂದು ಬೆಪ್ಪಾಗಿ ಕೇಳಿದ್ದೆ. ನೀನು ಪ್ರತಿಯಾಗಿ `ಯಾಕೆ ಇಡಬಾರದು..?' ಎಂದಿದ್ದೆ. ನಿನ್ನ ಹೆಸರು ನನಗೆ ಆಗಲೇ ಆಪ್ತವಾಗಿತ್ತು. ಇಷ್ಟವಾಗಿತ್ತು.
ಆ ನಂತರ ನೀನು ಪದೇ ಪದೆ ಪೋನ್ ಮಾಡುವುದು, ಅದೂ ಇದೂ ಸುದ್ದಿ ಹೇಳುವುದು ನಡೆದೇ ಇತ್ತು. ನೀನು ಪೋನ್ ಮಾಡಿದಾಗಲೆಲ್ಲ ನಾನು ಖುಷಿಯಿಂದಲೇ ಉತ್ತರ ನಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹರಟೆ ಹೊಡೆಯುತ್ತಿದ್ದೆ. ಕೊನೆ ಕೊನೆಗಂತೂ ನಿನ್ನ ಪೋನ್ ಯಾವಾಗ ಬರುತ್ತದೆಯೋ ಎಂದು ಕಾಯುತ್ತ ಕುಳಿತುಬಿಡುತ್ತಿದ್ದೆ. ಹೀಗೆ ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ಆವರಿಸಿಕೊಂಡಿದ್ದು ಎಂದರೆ ತಪ್ಪಿಲ್ಲ ನೋಡು. ಆಮೇಲೆ ಆಮೇಲೆ ನೀನಿಲ್ಲದ ಜಗತ್ತೇ ಇಲ್ಲ ಅನ್ನಿಸತೊಡಗಿದ್ದು ಸುಳ್ಳಲ್ಲ.
ನೀನೆಂದರೆ ನನ್ನೊಳಗೆ ಏನೋ ಒಂದು ಸಂಚಲನ
ನಾ ಬರೆಯದ ಕವಿತೆಗಳ.. ನೀನೆ ಒಂದು ಸಂಕಲನ
ಈ ಹಾಡು ನನ್ನ ಪಾಲಿಗೆ ಪರಮಾಪ್ತ. ಪದೇ ಪದೆ ನಾನು ಈ ಹಾಡನ್ನು ಗುನುಗುತ್ತ ಇರುತ್ತೇನೆ. ನಿನ್ನ ಜೊತೆಗೆ ಸಖ್ಯ ಬೆಳೆದ ನಂತರ ನಾನು ಈ ಈ ಹಾಡನ್ನು ಅದೆಷ್ಟು ಸಹಸ್ರ ಸಾರಿ ಹಾಡಿದ್ದೆನೋ ಲೆಕ್ಖವಿಲ್ಲ ಬಿಡು. ನಿನ್ನ ನೆನಪಾದಾಗಾಲೆಲ್ಲ ಈ ಹಾಡು ತನ್ನಿಂದ ತಾನೇ ನನ್ನ ಬಾಯಲ್ಲಿ ಗುನುಗುತ್ತದೆ. ಮನಸ್ಸು ತನ್ನಿಂದ ತಾನೇ ರೋಮಾಂಚನಗೊಳ್ಳುತ್ತದೆ.
ಮೊನ್ನೆ ತಾನೆ ನೀನು ಹೇಳಿದ್ದೆ ಸಿಗಬೇಕು ಮಾರಾಯಾ.. ಅಂತ. ನಾನು ಮತ್ತಷ್ಟು ಖುಷಿಯಾಗಿದ್ದೆ ಆಗ. ನೀನು ಬಂದಿದ್ದು, ಮಾತಾಡಿಸಿದ್ದು, ನಿನ್ನ ಜೊತೆಗೆ ಕಾಫಿಡೇಯಲ್ಲಿ ಕಾಫಿ ಕುಡಿದಿದ್ದು ಎಲ್ಲವೂ ನನಗೆ ಕನಸಂತೆ ಇದೆ. ಎದುರಿಗೆ ಬಂದ ನೀನು ನನಗೆ ಒಮ್ಮೆ ಸ್ವರ್ಗದಿಂದಿಳಿದ ದೇವತೆಯಂತೆ ಕಂಡಿದ್ದೆ. ನೀನು ಎದುರು ಬಂದು ಮಾತನಾಡಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗಲಂತೂ ನನಗೆ ಅದು ಕನಸಾ, ನನಸಾ ಎನ್ನುವುದು ತಿಳಿಯಲಿಲ್ಲ. ಪೆಚ್ಚಾಗಿ ನಿಂತು ನೋಡುತ್ತಲೇ ಇದ್ದೆ. ನೀನು ಬಂದು ಒಂದೆರಡು ಸಾರಿ ಹಾಯ್ ಅಂದಾಗ ನನಗೆ ತಿಳಿದೇ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಕೊನೆಗೊಮ್ಮೆ ವಾಸ್ತವಕ್ಕೆ ಬಂದಿದ್ದೆ. ನನ್ನ ಪಾಲಿನ ಕನಸಿನ ಕನ್ಯೆ ನೀನು. ನೀನು ಎದುರಿಗೆ ಬಂದಿದ್ದು ನನಗೆಷ್ಟು ಖುಷಿಕೊಟ್ಟಿತು ಗೊತ್ತಾ? ಅದೇ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಬಹು ದಿನಗಳ ನಂತರ ನಾನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬರವಣಿಗೆಗೆ ಕುಳಿತಿದ್ದು.
ಈಗ ತಾನೇ ಮಳೆ ಬಂದಿ ನಿಂತಿದೆ. ಧೋ ಎಂದು ಮೂರ್ನಾಲ್ಕು ತಾಸು ಮಳೆ ಸುರಿದಿತ್ತು. ಗುಡುಗು, ಸಿಡಿಲು ಕೂಡ ಅಬ್ಬರಿಸಿತ್ತು. ಅಪರೂಪಕ್ಕೆ ಕರೆಂಟ್ ಇರಲಿಲ್ಲ. ಮನಸ್ಸು ಕೂಡ ಮೌನವಾಗಿತ್ತು. ಮನಸೋಇಚ್ಛೆ ಸುರಿದ ಮಳೆ ನಿಂತ ಮೇಲೆ ನಿನ್ನ ನೆನಪು ಮತ್ತಷ್ಟು ಜೋರಾಗುತ್ತಿದೆ. ಮಳೆ ಸುರಿದ ನಂತರವೂ ಹನಿಗಳು ಪಟಪಟಿಸುತ್ತಿವೆ. ಈ ಕ್ಷಣ ನೀನು ನನ್ನ ಜೊತೆಗಿದ್ದಿದ್ದರೆ ಸುಮ್ಮನೆ ಒಂದು ವಾಕ್ ಮಾಡಬಹುದಿತ್ತು. ಕೈ ಕೈ ಹಿಡಿದು ಬಹುದೂರ ಸಾಗಬಹುದಿತ್ತು. ಖಾಲಿ ಪೀಲಿ ಕಥೆಗಳನ್ನೋ, ಸುಳ್ಳೆ ಪಿಳ್ಳೆ ಸುದ್ದಿಗಳನ್ನೂ ಖುಷಿಯಿಂದ ಹಂಚಿಕೊಳ್ಳಬಹುದಿತ್ತು ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ.
ನಿಜ ಹೇಳಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ ಗೆಳತಿ.. ನೀನು ನನ್ನ ಬರಹಗಳ, ಕವಿತೆಗಳ ಅಭಿಮಾನಿಯೇ ಇರಬಹುದು. ಆದರೆ ನಾನು ಬರೆಯದೇ ಅನೇಕ ವಸಂತಗಳೇ ಕಳೆದಿದ್ದವು ನೋಡು. ನಿನ್ನ ಸಖ್ಯ ಬೆಳೆದ ನಂತರವೇ ನಾನು ಮತ್ತೊಮ್ಮೆ ಬರವಣಿಗೆಯತ್ತ ಮುಖಮಾಡಿದ್ದು. ಇವತ್ತಂತೂ ಬಹಳ ಕವಿತೆಗಳು ಮನದಲ್ಲಿ ಮೂಡುತ್ತಿವೆ. ಬೇಡ ಬೇಡ ಎಂದರೂ ಮನಸಿನೊಳಗಳ ಬಾವಗಳು ಅಕ್ಷರದ ರೂಪವನ್ನು ತಾಳಿ ಹೊರಬರುತ್ತಿವೆ.
ಇದನ್ನು ನಾನು ಪ್ರೇಮವೆನ್ನಲಾ? ಅಥವಾ ಸ್ನೇಹಕ್ಕಿಂತ ಮಿಗಿಲಾದ ಇನ್ನೊಂದು ರೂಪವೆನ್ನಲಾ. ಗೊಂದಲದಲ್ಲಿದ್ದೇನೆ. ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ಭೇಟಿ ಮಾಡಿ ಹೋದ ಅರ್ಧಗಂಟೆಯಲ್ಲೇ ಮತ್ತೆ ಪೋನ್ ಮಾಡಿ ಮಾತಾಡಿದೆಯಲ್ಲ. ನನ್ನ ಮನದ ಹಕ್ಕಿಗೆ ಮತ್ತೆ ರೆಕ್ಕೆ ಬಲಿತಂತಾಗಿದೆ. ಖುಷಿಯಿಂದ ಬಾನನ್ನು ಮುಟ್ಟುವ ಸಡಗರ ತುಂಬಿಕೊಂಡಿದೆ.
ಕಾಲೇಜು ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನನ್ನಿಂದ ಅನೇಕ ಜನರು ಪ್ರೇಮಪತ್ರ ಬರೆಸಿಕೊಂಡು ಹೋಗಿದ್ದಾರೆ. ಹಲವರ ಪ್ರೇಮ ಸಕ್ಸಸ್ಸಾಗಿದೆ. ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು ನಾನು ಬರೆದುಕೊಟ್ಟ ಪ್ರೇಮಪತ್ರ ಕೊಟ್ಟು ಬೈಸಿಕೊಂಡವರೂ ಇದ್ದಾರೆ. ಒಂದಕ್ಷರ ನೆಟ್ಟಗೆ ಬರೆಯಲಿಕ್ಕೆ ಬರದವನು ಉದ್ದದ, ಚೆಂದದ ಪ್ರೇಮಪತ್ರ ಹೇಗೆ ಬರೆದುಕೊಟ್ಟ ಎಂದು ಅನುಮಾನ ಮೂಡಿ ವಿಚಾರಿಸಿದ್ದರು. ನಾನು ಬರೆದುಕೊಟ್ಟಿದ್ದು ಗೊತ್ತಾಗಿತ್ತು. ಪಾ..ಪ. ಅವರ ಪ್ರೇಮದ ಸೌಧ ಉದುರಿ ಬಿದ್ದಿತ್ತು. ಎಂತಾ ತಮಾಷೆ ಅಲ್ಲವಾ? ಇಷ್ಟಾದರೂ ಆ ದಿನಗಳಲ್ಲಿ ನಾನು ನನಗೆ ಅಂತ ಯಾರಿಗೂ ಪ್ರೇಮಪತ್ರ ಬರೆದೇ ಇರಲಿಲ್ಲ ನೋಡು. ಯಾರಿಗೂ ಬರೆಯಬೇಕು ಅನ್ನಿಸಲಿಲ್ಲ. ಇಷ್ಟವೂ ಆಗಿರಲಿಲ್ಲ. ಕಾಲೇಜು ಮುಗಿದ ನಂತರ ಇದೀಗ ನೀನು ಇಷ್ಟವಾಗಿದ್ದೀಯ. ನನಗಾಗಿ ಪತ್ರ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ವಿಚಿತ್ರವೆನ್ನಿಸುತ್ತಿರುವುದು ಪ್ರೇಮಪತ್ರ ಬರೆಯುವ ಶೈಲಿ ಬದಲಾಗಿರುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ. ಆಗ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದ ಶೈಲಿಗೂ ಈಗಿನದ್ದಕ್ಕೂ ಅಜಗಜಾಂತರ ವ್ಯತ್ಯಾಸವಾಗಿದೆ. ಅದ್ಯಾರದ್ದೋ ಪ್ರೇಮ ಕ್ಲಿಕ್ಕಾಗಲಿ ಎನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ನಾನು ಬರೆದುಕೊಡುತ್ತಿದ್ದ ಪತ್ರಗಳು ಬಹಳ ಚನ್ನಾಗಿ ಇರುತ್ತಿದ್ದವು. ಆದರೆ ನನಗಾಗಿ ಬರೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿರುವ ಈ ಪತ್ರ ಅದೆಷ್ಟು ಸಾರಿ ಬರೆದರೂ ಅಪೂರ್ಣ ಎನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ಅದೇನೋ ಕೊರತೆಯಾಗಿದೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತಿದ್ದೇನೆ. ಅದಕ್ಕಾಗಿಯೇ ಬರೆದು ಬರೆದು ನಾಲ್ಕಾರು ಸಾರಿ ಹರಿದು ಹಾಕಿದ್ದೇನೆ. ಈ ಪತ್ರವೂ ನನಗಷ್ಟು ತೃಪ್ತಿ ಕೊಟ್ಟಿಲ್ಲ. ಆದರೂ ನಿನಗೆ ಕಳಿಸುತ್ತಿದ್ದೇನೆ.
ನೀನು ನನಗೆ ಬಹಳ ಇಷ್ಟವಾಗಿದ್ದೀಯಾ ಗೆಳತಿ. ನಿನ್ನ ನಡೆ, ನುಡಿಗಳು ಬಹಳ ಆಪ್ತವಾಗಿದೆ. ಮೇಲ್ನೋಟಕ್ಕೆ ಮನಸ್ಸು ನಿಷ್ಕಲ್ಮಷವೇನೋ ಅನ್ನಿಸುತ್ತಿದೆ. ನಿನ್ನ ನುಗುವಿದೆಯಲ್ಲ. ಅದಕ್ಕೆ ನಾನು ದಾಸನಾಗಿಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಕೆಲವರಿಗೆ ನಗು ಅದೆಷ್ಟು ಭೂಷಣ ಅಲ್ಲವಾ? ನಿನಗೆ ಅದು ಒಂದು ತೂಕ ಹೆಚ್ಚೇ ಎನ್ನಬಹುದೇನೋ. ನಾನು ನಿನ್ನನ್ನು ಇಷ್ಟಪಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ನಿನ್ನ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ತಿಳಿಸು ಅಂತ ನೇರಾನೇರ ಹೇಳಿಬಿಡುತ್ತೇನೆ ಗೆಳತಿ. ಗೊಂದಲ ಬೇಡ ಎನ್ನುವ ಕಾರಣಕ್ಕೆ ಈ ನಿರ್ಧಾರ.
ನಿನ್ನ ಭಾವವ ನಾನು ತಿಳಿಯೆ
ಮನದ ತುಂಬ ನೀನೇ ಇರುವೆ...
ಎಂದು ಹಾಡುವಂತಾಗಿದೆ... ಗೆಳತಿ.. ಹೆಚ್ಚು ಕಾಯಿಸಬೇಡ. ನಿನ್ನೊಳಗೆ ನನ್ನೆಡೆಗೆರುವ ವಿಷಯ ಅರುಹಿಬಿಡು. ನಾನು ಪತ್ರ ಬರೆದೆ ಅಂತ ನೀನೂ ಬರೆಯಬೇಕಿಲ್ಲ ಗೆಳತಿ. ಆಧುನಿಕ ಜಗತ್ತಿನ ಮುಂದುವರಿದ ಯಾವುದಾದರೊಂದು ಮಾರ್ಗದ ಮೂಲಕ ಹೇಳಿದರೂ ಸಾಕು. ಪೋನ್ ಮಾಡು, ಮೆಸೇಜ್ ಮಾಡು.
ಈ ಪತ್ರವನ್ನು ನೋಡಿ ನೀನು ಸಿಟ್ಟಾಗುವುದಿಲ್ಲ ಎನ್ನುವುದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತು. ಆದರೆ ಇಂತವನ ಮನಸ್ಸಿನಲ್ಲಿ ಹೀಗೆಲ್ಲ ಭಾವನೆಗಳು ತುಂಬಿದೆಯಾ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೀಯೇನೋ. ಆದರೆ ಇದ್ದಿದ್ದನ್ನು ನೇರವಾಗಿ ಹೇಳುವ ಸ್ವಭಾವ ನನ್ನದು. ನನ್ನ ಮನದೊಳಗಣ ವಿಷಯಗಳನ್ನು ನೇರಾನೇರ ನಿನ್ನ ಮುಂದೆ ಅರುಹಿದ್ದೇನೆ. ನಿಜಕ್ಕೂ ಈ ಸಾಲುಗಳನ್ನೆಲ್ಲ ಬರೆಯುವಾಗ ನಾಣು ಪಟ್ಟ ಪಾಡು ಅಷ್ಟಿಷ್ಟಲ್ಲ. ಹೀಗೆ ಬರೆಯಲಾ, ಹಾಗೆ ಬರೆಯಲಾ ಎಂದೆಲ್ಲ ಆಲೋಚಿಸಿದ್ದೆ. ಹೇಗ್ಹೇಗೋ ಬರೆಯಬೇಕು, ಬರೆಯಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದೆ. ಆದರೆ ಬರೆಯಲು ಕುಳಿತಾಗ ಮಾತ್ರ ಅವೆಲ್ಲ ಮರೆತೇ ಹೋಗಿದ್ದವು ನೋಡು. ಏನೇನೋ ಅಂದುಕೊಂಡಿದ್ದ ನಾನು ಮತ್ತಿನ್ನೇನನ್ನೋ ಬರೆದುಬಿಟ್ಟಿದ್ದೇನೆ. ಆದರೆ ಬೇಸರಿಸಬೇಡ ಗೆಳತಿ. ಪೂರ್ತಿ ಓದುತ್ತೀಯಾ ಎನ್ನುವ ನಂಬಿಕೆ ನನ್ನಲ್ಲಿದೆ.
ಮೊಬೈಲು, ಮೆಸೇಜು. ಇಂಟರ್ನೆಟ್ಟು, ಫೇಸ್ಬುಕ್ಕು, ವಾಟ್ಸಾಪುಗಳ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಇವನೆಂತ ಪತ್ರ ಬರೆಯುತ್ತಿದ್ದಾನೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳಬೇಡ. ನಿನಗೆ ಅಕ್ಷರಗಳು ಇಷ್ಟ ಎನ್ನುವುದು ನನಗೆ ಗೊತ್ತಿದೆ. ಮುಂದುವರಿದ ಆ ಎಲ್ಲ ತಂತ್ರಜ್ಞಾನಗಳಲ್ಲಿ ಭಾವನೆಗಳನ್ನು ಬಿತ್ತರಿಸುವುದು ಕಷ್ಟ. ಬರಹಕ್ಕೆ, ಪತ್ರಕ್ಕೆ ಮಾತ್ರ ಅಂತಹ ತಾಕತ್ತಿದೆ. ಬೇಸರಿಸಬೇಡ ಗೆಳತಿ.
ನಿನಗೆ ನಾನು ಇಷ್ಟವಾದರೆ ನನ್ನಂತಹ ಸಂತಸದ ಬಾನಾಡಿ ಇನ್ನೊಬ್ಬನಿಲ್ಲ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ನೀನು ನನ್ನನ್ನು ತಿರಸ್ಕರಿಸಿದರೂ ಬೇಜಾರೇನೂ ಆಗುವುದಿಲ್ಲ. ನನ್ನಂತವನನ್ನು ಪ್ರೀತಿಸುವ ಅರ್ಹತೆ ನಿನಗಿಲ್ಲ. ನನ್ನನ್ನು ನೀನು ಕಳೆದುಕೊಂಡೆ ಎಂದುಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ. ಬೇಗ ಉತ್ತರಿಸು ಗೆಳತಿ. ನಿನ್ ಉತ್ತರ ಧನಾತ್ಮಕವಾಗಿರಲಿ ಎನ್ನುವ ಆಶಯ ನನ್ನದು.
ಇಂತಿ
ಜೀವನ್
